Overtocht naar de Faroe eilanden

Het is maandagmorgen 16 juli. We maken ons klaar om naar de FaerØer te vertrekken. We zoeken nog even uit wat nu de beste route is om hierheen te varen. We moeten namelijk om Shetland heen om de Noord Atlantische oceaan te bereiken. We besluiten via het noorden te gaan omdat we dan de stroming mee hebben, en we dan de (noordoosten) wind uit een betere hoek hebben richting FearØer. Doordat we deze keuze maken moeten we wel door een paar eilandjes varen, waar een sterke stroming kan staan. We nemen afscheid van de mensen die we in de haven hebben ontmoet en gooien de trossen los.
Het manouvreren tussen de eilanden is gelukkig geen probleem, op een enkele passage na waarin we de stroming goed zien lopen. Als we de Yell Sound bereiken zien en voelen we de deining al van de oceaan. Dat bevalt ons wel, en de Zwerver begint ook al warm te lopen. Het windje begint een beetje op te steken waardoor we de zeilen allemaal zetten.
We zijn al snel gewend aan de lange golven en de deining van de oceaan. Ook Micky heeft het naar zijn zin, hij ligt heerlijk te slapen (op onze net gekochte wollen deken), of doet hij maar alsof, en is hij kattestreken uit aan het halen?
Het wordt steeds later maar nacht wordt het niet echt. Totdat het een uur of 1.00 is. Dan is de laatste streep van de zon aan de horizon verdwenen, echter rond 2.30 uur komt de streep weer te voorschijn en begint de zon langzaam weer op te komen. Dat was weer een nachtje.
Hoe vroeger het wordt hoe meer de wind begint aan te trekken. De Zwerver heeft er plezier in en vaart met een knoopje extra snelheid verder richting FaerØer. Op een gegeven moment merken we dat de golven wat hoger en steiler beginnen te worden met zo af en toe een breker. Met enige regelmaat krijgt onze Zwerver een klap op haar bolle buik van Koning Oceaan. Het deert haar helemaal niets, ze geeft geen kik, en klieft er lustig oplos door de golven. Alleen Micky kan zijn draai niet goed vinden en hij begint een beetje “katterig” te worden. Ervaring heeft mij geleerd hem dan niet aan te raken en hem zijn gang te laten gaan teneinde ervoor te zorgen dat we niet vol met krassen zit.
We zien op de navigatiekaart op ons computerscherm waardoor het komt dat de golven ineens zo steil en hoog zijn, we gaan van 1000 meter diepte naar een plateau van 100 meter diepte. Het water wordt hier omhoog gestuwd en dat in combinatie met een windkrachtje zes zeven vanuit het diepe gedeelte kunnen jullie wel begrijpen wat er gebeurd. Met een windkracht 7 varen we de fjord van Vágur binnen. We zijn beiden helemaal stil van de schoonheid die we zien. We waren nog nooit in een fjord geweest. We leggen in Vágur aan naast een oud zeilschip. De havenmeester helpt ons hierbij want er komt met enige regelmaat een flinke windhoos voorbij wat het aanleggen er niet makkelijker op maakt. Die windhozen ontstaan waarschijnlijk door de bergen, een soort van Mistral zoals in de Middellandse zee. Er wordt naar onze gegevens gevraagd (naam van de boot + call-sign, onze eigen namen + paspoortnummers, waar we vandaan komen en waar we heen willen gaan hierna), welke we op onze bemanningslijst hebben staan, we overhandigen deze aan hem. De havenmeester moet deze namelijk bij de politie afgeven (verdenken ze ons Al Quaida praktijken??) Gelukkig blijkt dit een normale procedure te zijn. Ook zal hij de douane op de hoogte brengen dat er een jacht is binnen gelopen zodat zij aan boord kunnen komen om de benodigde formaliteiten af te handelen. Alcohol schijnt hier een probleem te zijn om in te voeren hadden we al gehoord (maar wij voeren het toch niet in? We hebben gewoon een voorraadje wijn in huis...). Er wordt veel belasting geheven op alcoholische dranken in dit land, waardoor wij in Shetland nog een beetje hebben ingeslagen voor de mensen die we tegen gaan komen, je weet maar nooit waar het allemaal goed voor kan zijn.
We moeten voor de douane een formulier invullen met daarop het aantal flessen wijn, bier en sterke drank. Tja wat moeten wij dan invullen met die flessen die we allemaal hebben. We zeggen dat we honderd flessen wijn bij ons hebben en laten hem zien waar we ze gestopt hebben. Eerst zegt hij dat het geen probleem is, maar net voordat hij vertrekt besluit hij toch dat het beter is het luik waar ze in zitten te verzegelen. Dit wordt dan ook gedaan met een rood-wit touwtje en een zegel erop (ziet er heel officieel uit). We kunnen niet meer in dit luik, maar mogen er van hem wel nog 2 flessen per persoon uithalen (of we daarmee uitkomen gedurende onze aanwezigheid hier, maarja hij weet natuurlijk niet wat voor “zuipschuiten” hij op dat moment voor zich heeft). Gelukkig hebben we nog andere luiken waar we nog iets hebben liggen. De verzegeling vindt Micky wel een leuk nieuw speeltje dus die gaat ermee spelen en trekt en klauwt ernaar of het een lieve lust is. We besluiten er toch maar een plakband overheen te doen voordat Micky de verzegeling dadelijk openmaakt en wij bij een volgend douane bezoek hier een fikse boete voor moeten betalen.
Micky ligt normaal overigens altijd te slapen achter een bank, maar uiteraard, net als de douane er is moet hij zichzelf even laten zien. Gelukkig is Micky geen probleem, maar de dounanier benadrukt wel dat hij binnen moet blijven. Dus Micky heeft wederom huisarrest.
Theo en Iet die we in Lerwick ontmoet hebben komen naast ons liggen met hun Troubadour.

De dag erna gaan we een fietstocht maken in de omgeving, voordat we vertrekken lopen we even bij de visafslag binnen die zich recht naast onze boot situeert, er wordt hard gewerkt. We vragen of we vis kunnen kopen. We worden meegenomen naar achter waar alle vissen in grote bakken met ijs liggen en er worden drie kanjers van kabeljauwen uitgehaald. We mogen ze zo meenemen. Hij wilde er echt niets voor hebben. Maar goed dat wij de boot goed hebben volgestouwd met blikjes bier en whiskey, kunnen we tenminste iets terug geven, en dat doen we dan ook. Vervolgens krijgen we de computer in het kantoor aangeboden om te internetten, echt ongelofelijk hoe gastvrij en aardig de mensen hier zijn. Daar willen we ’s middags misschien nog wel gebruik van maken. We willen nu eerst gaan fietsen.
We fietsen richting zuiden, een flinke klim omhoog, maar het resultaat mag er zijn. Wat een ongelooflijk uitzicht hebben we hier over de oceaan. Ik denk dat we wel zeker 300 meter boven zeeniveau stonden. Er vliegen wat vogels rond in de klif, maar mijn favoriete papegaaiduikers zijn niet te bekennen. We horen dat het hier jaren geleden “zwart zag” van de vogels, maar dat er niet veel meer zijn overgebleven. Er is geen eten meer voor ze in de zee, wederom het resultaat van de visserij en de “global warming’.....
We fietsen weer naar beneden en besluiten als we beneden zijn de tunnel te nemen om weer aan de andere kant te komen. Wiro had al gelezen dat de tunnel niet verlicht was en heeft voorzorgsmaatregelen genomen. Hij heeft twee lampjes meegenomen om te verlichten als we er op onze fietsjes doorheen gaan. We bereiken de tunnel en zien dat hij 3500 meter lang is. Ik zie een donker gat voor me en vraag me af of we ik hier wel in durf. We maken ons klaar met de lampjes, Wiro gaat voor (en heeft lampje voor op fiets) en ik ga achter hem aan (met een knipperlicht achterop). We fietsen al een heel eind de tunnel in totdat de opening die nog wat daglicht binnenlaat uit het zicht verdwijnt en daarmee ook het daglicht wegneemt. Het is helemaal donker, met uitzondering van het lampje van Wiro. Ik zie Wiro echter niet meer voor me fietsen (alleen een lampje). Ook wordt het steeds killer en vochtiger in de tunnel. Ik besluit me toch maar om te keren want we hebben nog zeker zo’n drie kilometer te gaan op deze manier. Mij niet gezien hoor... We keren om en ik weet niet hoe snel ik uit dat donkere gat moet komen. We besluiten onze fietsjes in te klappen en te wachten op een lift die ons door de tunnel mee kan nemen. Er passeren verschillende auto’s die allemaal hard voorbij rijden. Totdat er een busje vanuit de andere kant uit de tunnel komt rijden. We zien hem afremmen en achteruit rijden. De chauffeur (Jens) wil ons best meenemen maar moet eerst nog naar Akraberg (het meest zuidelijke puntje van het eiland). Hij stelt vor dat we met hem meegaan zodat wij daar kunnen rondkijken. Op deze plek heeft hij ons de vuurtoren van binnen laten zien en de paar huisjes die hier staan hebben we ook mogen bezichtigen. Er woont niemand meer, de huizen worden als vakantieverblijf gebruikt. Het is een prachtig uitzicht op deze punt, we zien onder ons de sroming van het water flink tekeer gaan. Dat is dus wat ze bedoelden met gevaarlijke stromingen.
Op de terugweg stoppen we nadat we de donkere tunnel door zijn gereden bij een watervalletje om onze waterfles te vullen. Het schijnt dat dit water het zuiverste en lekkerste water van het hele eiland is. Nog zuiverder dan het kraanwater!!!!!! Het smaakt in ieder geval heerlijk!!
Jens zet ons helemaal bij de boot af, onze buren Theo en Iet begrijpen er niets van, we zouden toch gaan fietsen? Ha ha. Jens zegt dat hij morgen naar het noorden moet met zijn busje en stelt voor dat hij ons samen met Theo en Iet hiermee naartoe neemt. Dit vinden wij prima. Die avond eten we onze kabeljauw op die we die ochtend gekregen hebben. Heerlijk smaakt het!

De volgende dag om 11.00 uur staat Jens klaar met zijn busje om ons mee te nemen naar het noorden een plaatsje wat TvØroyi heet (de grootste plaats van het eiland Suduroy. Weer een prachtige tocht over de bergen met uitkijk op de zee. Maar wel niet zo fijn als we straks terug moeten met onze fietsjes. Jens zegt dat er een tunnel in de maak is en dat we er hoogst waarschijnlijk wel doorheen mogen met de fietsen. Helaas, op de terugweg bleek dat we niet erdoorheen mochten. Er was een man bezig met controleren van electriciteitskabel die onder de grond liep, erlangs moest namelijk een vangrail geplaatst worden. Als hij hiermee klaar zou zijn zou hij ons meenemen door de tunnel, hij moest toch die kant op. Wij hebben al onze fietsjes in zijn busje gepropt en hebben vervolgens onszelf nog eens erbij gepropt. Hij heeft ons helemaal naar de boot gebracht. Wij nodigen hem nog even uit in onze boot met als doel hem een paar blikjes bier mee te geven als dank. Hier was hij erg blij mee. Het gespreks-onderwerp kwam op de walvisvangst hier in FaerØers. Het blijkt dat er nog steeds walvissen gevangen worden. Indien er een school gesignaleerd wordt wordt deze door middel van bootjes een baai ingedreven, waar ze vervolgens gedood worden. Ik heb hier een beetje moeite mee maar hij vertelde dat de beesten meteen dood waren nadat ze in hun nek werden gestoken. Het vlees van de walvissen wordt vervolgens verdeeld onder alle eiland bewoners. Er wordt vervolgens weer gewacht op de volgende school walvissen. Ik ben blij dat ik er geen ooggetuige van hoef te zijn. Ik kan daar niet tegen. Hij belooft ons morgen voordat we vertrekken nog iets walvisvlees te komen brengen. We hebben namelijk besloten naar het noorden te varen, naar GØta. Daar blijkt een festival te zijn waar wij graag eens willen gaan kijken.

Vrijdag 20 juli vertrekken we in de ochtend richting GØta. Wiro brengt nog een fles whiskey naar onze kabeljauwleverancier. Hij krijgt er nog eens twee mee en de man biedt zijn auto aan zodat wij met zijn auto het eiland kunnen verkennen. Dit was nog voordat Wiro hem de fles gegeven had overigens!!!!! Waar maak je zoiets nog mee?
Als we wegvaren horen we gefluit aan de andere kant van het vaarwater, we zien onze beide “taxiritjes” naast de kant staan. De taximan die de dag tevoren af had gesproken dat hij walvis zou komen brengen had een plastic zak in zijn handen. We draaien om en de tas wordt aan boord gegooid, we vragen nog snel hoe we hem moeten klaarmaken. “Like a steak” hoorden we ze nog net roepen. We zwaaien uitbundig naar onze nieuwe vrienden waar we nu alweer afscheid van moeten nemen, zowel Wiro als ik vinden het jammer te vertrekken hier, de mensen zijn allemaal zo aardig. We zeggen tegen elkaar hier zeker nog eens terug te komen. Misschien op de terugweg vanuit IJsland.

We hebben overigens heerlijk weer. Het zonnetje schijnt en de wind (west) staat precies goed om richting noorden te varen. Soms valt hij een beetje weg, maar als we een tijdje op weg zijn begint hij toe te nemen waardoor we een aardige snelheid kunnen maken. We menen beiden nog nooit zo heerlijk gezeild te hebben. Superwind, weinig zeegang, het zonnetje in onze kajuit en een prachtig uitzicht van de eilanden. Het lijkt wel een sprookje. Ook Micky geniet met volle teugen en besluit eens een grote wasbeurt te gaan houden in het zonnetje. Hij ligt zich uitgebreid te likken, wat inhoudt dat hij in zijn nopjes is. Als we bij de inham (GØtuvík) van de plaats van bestemming aankomen lijkt het inderdaad of we een sprookje binnenvaren. Ik sta op de uitkijk of ik al wat elfjes en nimfen kan ontwaren, maar die zie ik toch niet... (overigens, nog steeds geen walvissen of dolfijnen gezien).
We gaan voor het eerst weer ankeren, wel weer even spannend. Maar ons nieuwe Rocna anker blijkt een succes te zijn. We hangen meteen vast in het zand op de bodem. We laten nog eens flink wat ankerlijn lopen. Ik heb de Zwerver nog eens goed in zijn achteruit gegooid en ze blijft liggen waar ze ligt. Aan de wal zien we een groot podium en er komen al allerlei muzikale geluiden vandaan. Ook zien we al wat mensen op het strandje staan, welke overigens steeds voller begint te geraken. Een mijl naast het podium staan allemaal iglo-tenten (waarschijnlijk de festival camping) Na het eten gaan we ook eens even een kijkje nemen daar. We mogen zo doorlopen het terrein op. Echter als we aan de andere kant eraf lopen en weer naar binnen willen vragen ze ons om een armband (overigens hetzelfde woord in het FaerØers). Die hebben we niet..... We leggen uit dat we met de boot hier zijn en dat ze ons aan de andere kant door hadden gelaten. Op het einde mochten we dan toch zonder armband weer terug naar de andere ingang. Onderweg besluiten we nog een FaerØers pilsje te drinken. Hoe kan het ook anders, de tap waar wij willen bestellen heeft problemen dus kunnen we geen bier krijgen. We worden naar het strand gestuurd waar we heerlijk genieten van een FaerØers biertje. Ineens staat er een man met een felgeel jasje naast me. Hij hoort bij de organisatie en is aan het controleren op armbandjes. Wederom moeten wij zeggen dat we er geen hebben. We mogen niet op het strand zonder armbandje. We hebben gelukkig ons bier en na enig aandringen vertrekken we van het strandje en gaan terug naar de boot vanwaar uit we het concert van Natasha Bedingfield beluisteren. Doe nacht slapen we slecht van de herrie, maar toch genieten we van de mooie muziek.
De dag erna besluiten we te blijven om ’s avonds nog eens naar het festival te gaan. Helaas ontspringen we vandaag de dans niet om niet te hoeven betalen. Er komt een man met een motorboot langszij die aangeeft dat we entree moeten betalen. We besluiten dit te doen, zeker nadat we horen dat er een FaraØes zangeres optreedt die beter blijkt te zijn dan Björk (Björk zelf zou dit ook gezegd hebben....raar maar waar). Dat belooft wat, ik houd wel van haar muziek.

De muziek van de FaerØers zangeres (EivØr) is inderdaad mooi. We kopen meteen een CD van haar om mee te nemen. We kunnen kiezen tussen een Engelse en een Faeroerse uitvoering. Wij kiezen uiteraard voor de Faeroerse uitvoering.
Op het terrein lopen allemaal mensen van verschillende pluimage rond. Het valt me op dat sommige vrouwen hun haren wel in een erg leuk kapsel hebben zitten. Misschien maar eens een kapper op gaan zoeken in Tórshavn (waar we morgen heen willen gaan). Ook de kleding die sommigen aan hebben bevalt me wel. Prachtige wollen truien in verschillende kleuren en met verschillende dessins. Ze dragen hier ook korte broeken maar doen hier dan een mooie dikke panty onder. Ik vind het wel mooi allemaal. Ook lopen er mensen rond die niet meer weten wat links of rechts is, en ook de weg rechtdoor niet meer goed kunnen vinden (leuk om te zien als je zelf broodnuchter bent). Die zijn volgens mij al vanaf vanochtend bezig met feesten, en dat een paar dagen achter elkaar. Het heeft wel een beetje weg van een carnaval. Er zijn mensen bij die zich verkleed hebben.
We zien op het festival ook een kraampje waar we lezen dat de opnames van de Lord of the Rings hier zijn gemaakt (ik was dus niet de enige die het er sprookjesachtig uit vond zien hier....).

Op zondag 22 juli vertrekken we ’s ochtends naar Tórshavn, de hoofdstad van de FaerØer. Het blijkt dat deze stad de kleinste hoofdstad van de wereld is met 18.000 inwoners. In Tórshavn zetelt ook het FaerØers parlement. De eilandengroep behoort tot Denemarken maar heeft toch zijn eigen parlement. De haven is commercieel dus het is er druk met beroepsvaart. Ik lees in de informatiepapieren dat van 27 tot en met 29 juli een festival plaatsvindt in Tórshavn, dit omdat dan het nationaal feest ÓlavsØka (St. Olav’s dag) gevierd wordt. Wij weten nog niet zeker of we tot dan gaan blijven, want we willen ook nog naar IJsland, mocht de wind goed zijn dan vertrekken we voordat de festiviteiten beginnen naar IJsland. We hebben ook alweer genoeg drukte gehad afgelopen weekend met het festival in Gøta.

(Ik ben erachter wat het voor vogels zijn geweest die ons hebben aangevallen, ook nog de Nederlandse naam! Het waren Grote Jagers (in Engels Great Skua). In de beschrijving stond dat ze op groot wild jagen............nou groot zijn we wel (voor hen), maar wild........(op dat moment niet).
Verder had ik op het zuid eiland van FaerØer ook nog hele typische vogels in van die poelen zien rondlopen. Lange poten en een hele lange snavel waar ze maar mee aan het pikken waren. Dit zijn scholeksters geweest.
En tijdens enkele tochten over zee hebben we grote witte vogels gezien met een gele kop de vleugels waren zwart aan het uiteinde. Dit zijn Jan van Gents geweest. Leuk om nu te weten wat voor vogels we hebben gezien en er ook nog informatie over te hebben gelezen. Als we weer in Nederland zijn moeten we ook nog maar een paar boeken over vogels en vissen aan gaan schaffen. Nog meer leesvoer op onze boekenplanken.)

Thórshavn valt ons een beetje tegen. Maarja het is goed dat we even aan de stroom kunnen en dat we weer even wat water kunnen tanken (watermaker is nog niet operationeel gemaakt). Ik maak hier dan dankbaar gebruik van en ga alles wassen en de boot zuigen en poetsen. Wiro heeft de boot van buiten eens een flinke beurt gegeven want dat was ook even hoog nodig.

De mensen in Tórshavn zijn ook anders. Je kunt merken dat dit een grotere stad is en dat we meer gezien worden als toeristen die hier geld achter (kunnen) laten. Heel anders dan Vágur in ieder geval. We zijn dan ook van plan om hier enkel te blijven om de boel even op orde te maken, te tanken, inkopen te doen en dan verder naar IJsland. Wel hebben we overigens kunnen regelen dat we van het wireless internet gebruik kunnen maken van een andere boot. Dit is wel prettig want zodoende kunnen we de gribfiles die we nodig hebben om te kunnen zien of we naar IJsland kunnen downloaden. Ook kan ik nu weer eens even mijn mail checken en e-mailtjes versturen. Ook hebben we weer twee kabeljauwen gekregen. Moet zeggen, wederom erg aardig, maar zo langzaam maar zeker begint me de kabeljauw al mijn neus uit te komen. Ik begin al een beetje verwend te raken merk ik wat dat betreft....