Een technisch verhaal

Het belangrijkste om onze reis te kunnen continueren is De Zwerver draaiende te houden.
Het eerste wat we doen als we na een zeereis in een haven aankomen is het zout afspoelen met zoet water: dat kunnen we alleen als we in een haven liggen; gaan we voor anker dan wordt het al anders want dan hebben we maar een beperkte hoeveelheid zoet water bij ons; weliswaar hebben wij een watermaker aan boord, maar deze heeft een opbrengst van ca, 40 liter per uur; “dan laat je hem toch gewoon langer draaien” horen we vaker zeggen. Klopt, maar de accucappaciteit is ook maar beperkt, dus dan moet de generator weer aan die ook zijn nukken heeft, laden tot 80 procent van de accu gaat goed, daarna loopt het voltage te snel op waardoor e.e.a. moet bijgeregeld worden; uiteraard zou die dat zelf moeten doen maar ja, zo liggen de zaken nu eenmaal niet.
De generator is dus eigenlijk de basis voor onze stroomvoorziening, koken gaat elektrisch en koffie en thee zetten ook. Maar ook het wasmachine, de watermaker, de toiletten, de pomp voor de waterkraan, het licht, de omvormer om van 24 volt 220 volt te maken, het kost allemaal energie. Gelukkig hebben wij nu extra grote accu’s sinds Portugal, 810 ampere in 24 volt, dat zijn 6 accus van 270 Ah. Hiermee kunnen wij in ieder geval ca. 24 uur mee zeilen, mogelijk nog iets meer, hangt er vanaf wat we allemaal gebruiken aan energie, hoe lang we koken, hoeveel de stuurautomaat gebruikt, want veel wind kost weer veel energie.
We leven dus heel anders als thuis en we gaan heel zuinig met energie om. Lampje direct uit, omvormer voor 220 volt uit als je hem niet meer nodig hebt, waterkraan dicht als de tandenborstel nat is, etc.
De boot is als het ware een kleine fabriek, veel elektrisch wat dus ook allemaal kapot kan gaan, allemaal pompen voor het toilet, de afvoer, om zoet water uit de kraan te laten komen, diesel aan te voeren, maar ook om de spoelbak van het aanrecht leeg te pompen. Al deze pompen gaan dus allemaal een keer kapot. Gelukkig tot nu toe één voor één.
Daarnaast hebben we met de lijnen voor het zeilen te maken, de zeilen zelf die in de zon aan veel slijtage onderhevig zijn. Alles moet continue gemonitord worden. Regelmatig klim ik in de mast om alles ook boven te controleren, zitten er geen scheurtjes in de aansluitngen? of het toplicht schoonmaken , de mast zelf afspoelen met zoet water als we een tropische zandstorm over ons heen hebben gehad. Hier in Marokko is het erg stoffig dus ik ben al eens naar boven geweest. Heb uiteraard ook meteen even genoten van het uitzicht van Rabat.
Het teak dek neemt ook veel onderhoud in beslag. Door de zon laten de rubber naden snel los waardoor deze eruit gehaald moeten worden en dan opnieuw moeten worden gekit. Regelmatig staat er water in de bilge. Tot op heden ben ik er nog niet helemaal achter waar dit vandaan komt. Ik begin nu te vermoeden dat het mogelijkerwijze een overdruk is van de boiler, o ja, die gebruikt ook heel veel stroom. Gelukkig wordt deze ook verwarmd als de motor loopt, dus dat scheelt, Maar je wilt zo weinig mogelijk motreren, want dat kost diesel en veel lawaai, je hebt per slot van rekening voor een ZEILboot gekozen.
Op het moment dat ik dit schirjf zijn we onderweg van Rabat naar Agadir, een route van 336 mijl, dit is x 1.8 km. Hier doen wij 3 dagen en 2 nachten over. Het is nu 03.20 h in de morgen er staat een halve maan met een wolkenloze hemel maar de wind is fris, we hebben 22 knopen (omgerekend windkracht 5) schuin van achteren, en we maken goede vaart. We hebben het grootzeil en de genua uitgeboomd. De radar staat aan waardoor ik de omgeving goed in de gaten kan houden en er een alarm komt als wij een boot te dicht in de buurt krijgen. Wij zijn bewust wat verder uit de kust gaan zeilen omdat wij dan hopelijk geen last hebben van lobsterpotten, tonijnnetten en kleine vissersbootjes. Die laatste zien we niet op de radar omdat ook de golven (er staat een flinke deining met witte kopjes) van ca 2 tot 3 meter een indicatie geven op de radar. Wij zitten ca 15 mijl uit de kust, in de verte zie ik licht van een grotere stad.

Alle lampen en computer lichten zijn gedimd omdat we anders nachtblind worden en niet zo snel buiten iets zien. Toch is het door allle apparatuur nog heel licht binnen in de kajuit. De wind is vannacht aangewakkerd tot een 22 knopen, een dikke 5 en we hebben de genua moeten reven want de stuurautomaat kon de boot niet meer op koers houden. Ik heb van 22.00 tot 24.00 wat geslapen toen de wind kwam opzetten en ik Esther moest helpen met de zeilen te minderen. Het is halve maan en deze verlicht het water en de golven sprookjesachtig. Emma heeft nog niet geplast, die moet het nu voor de eerste keer op het dek gaan doen want uitlaten is er niet bij. Eerder op de dag hebben wij 3 tonijnen van ca 1 kg gevangen. Ik weet nu wat beter hoe het moet. Wij zijn afgelopen week uitgenodigd om met de boot van een sjeik uit Abou Dhabi te gaan vissen. Vier man crew, twee uit Nieuw Zealand en jawel hoor, haal ik me een vis (een white Marlin) van 60 kg uit het water. Het heeft een half uur geduurd draaien even laten gaan etc. Ik voelde mijn linker arm niet meer van het iedere keer de hengel aantrekken, daar had ik ‘s avonds nog last van maar het resultaat mocht er zijn. De vis pakt diezelfde avond nog een vlucht naar het Midden Oosten naar het paleis van de sjeik waar hij kan pronken met zijn vis tegenover zijn gasten, (heeft één van mijn boten gevangen). Was een super ervaring en ik weet nu dat ik het aas niet honderden meter ver achter de boor moet laten hangen maar kort achter de boot met een snelheid van 6 tot 8 knopen is ideaal. Dacht ik altijd dat we dan te snel gingen. En nu zelf drie tonijnen gevangen , de derde hebben wij terug gegooid aangezien het haakje er goed uitging en wij ruim voldoende hadden. Was dus een lekkere zelf gevangen maaltijd, de tonijn in stukken snijden en het vlees ervan af halen, tip van Hamadi, en heel even aanbakken, zoals een rood gebakken steak, smaakte super. Het koken was niet zo handig, omdat wij nogal wat deining hadden. Met 2 tot 3 meter deining gaat het koken niet meer zo goed. We hebben heel even de koers verlegd, met de golven van achter om de boot zo stabiel mogelijk te houden ten einde te kunnen koken zonder de hele maaltijd van te voren al ondergekotst te hebben. De keuken bevindt zich namelijk beneden in het schip waar het met een stevige zeegang het minst toeven is.
Oh ja nog zo´n vervelend fenomeen van in warmer water liggen. De aangroei van mosselen op de boot gaat erg snel, ondanks de anti fouling, wij hebben een maand op de rio Guadiana gelegen en daar waren toch al, met name op de schroef en bij het roer mosselen aangegroeid. Met een plamuur mes en spons word alles zoveel mogelijk schoongemaakt. Is toch wel een punt van wekelijkse aandacht . Op die manier houden we het een beetje bij. Uiteraard moeten we op een boot (zeker nog meer dan thuis) alles direct opruimen, alles heeft zo zijn vaste plaats maar om iet te pakken moeten we veelal tien andere zaken in onze handen hebben gehad alvorens aan dat ene ding te komen. Verder moet alles vast staan want bij het zeilen rolt en klapt de boot alle kanten uit. Ja zoals jullie lezen, het is dus niet zoals thuis dat alles maar vanzelf uit het stopcontact of de kraan komt, of vanzelf gaat. Wij zeggen wel eens tegen elkaar dat we onszelf de wereld rond werken met af en toe een vakantieperiode van zonnen en niksen, maar ja, de meeste mensen kennen mij, niksen is niks voor mij. Iedere keer als ik iets tegenkom moet ik het opschrijven zodat ik met regelmaat de zaken kan afwerken. Jullie begrijpen, de Noxol, Kirasol en deckwash, motorolie en Petrolad X 20 vinden ook hun weg binnen ons leven.