De Chapada Diamanthina

Na twee en een halve maand vakantie te hebben gevierd in Belgie, Nederland, Frankrijk en Portugal zijn we weer terug op onze Zwerver in Salvador. Maar voordat ik over het hier en nu begin wil ik toch eerst even onze ervaringen van de Chapada Diamantinha met jullie delen. Heb nog geen tijd gehad dit op papier te zetten toen we even “thuis” waren.
(De Chapada Diamantinha maakt deel uit van een uitgestrekt berglandschap met diepe ravijnen. Het beslaat één derde van de deelstaat Bahia en ligt op 425 kilometer van Salvador bij Lencois. Ruim 600 miljoen jaar geleden lag hier de zee. Afzettingen van zand veranderden in zandsteen waaruit later door erosie grote, door kloven doorsneden rotsformaties ontstonden. Al in de 17e eeuw ontdekten de bandeirantes uit Sao Paulo hier goud. Rond 1820 begonnen de zoektochten naar diamanten. Het op grote schaal zoeken naar diamanten is allang voorbij maar het landschap blijft betoverend. Kale hoogvlaktes, ravijnen in diverse tinten bruin, steile rotswanden en donkere holen worden afgewisseld met het droge groen van de dalen, de vele rivieren en de watervallen.)
De dag van vertrek vanuit Salvador naar de Chapada Diamantinha regent het weer pijpenstelen.
Een taxi haalt ons op bij de haven met onze koffers en dieren en we zeggen hem dat we naar Rodovaria willen. Rodovaria is een groot busstation tegenover het grote winkelcentrum Iguatemi. Heel Salvador weet waar dat ligt behalve onze taxichauffeur…
Door de stromende regen zetten we uiteindelijk koers in ieder geval richting Shopping Iguatemi. We houden ons hart vast tijdens dit taxiritje. Door de regen zijn de ramen van binnen helemaal beslagen waardoor we geen hand voor ogen zien. Wiro maakt om de paar seconden de ramen schoon om zodoende nog iets te kunnen zien en om ook de taxichauffeur vrij zicht te geven.
Als we in de buurt van Shopping Iguatemi komen begint het bij de taxichauffeur te dagen welk busstation wij bedoelen. Ruim op tijd zet hij ons af met ons hele hebben en houwen.
We lopen naar de busterminals en al snel kunnen we plaats nemen in de bus. De honden moeten onder in het ruim. Er wordt niet gevraagd naar de papieren die we met veel moeite bij een plaatselijke dierenarts in orde hebben laten maken. We moesten namelijk een gezondheidsverklaring getekend hebben door een dierenarts. Gelukkig is het bewolkt waardoor het onder in het ruim niet al te warm wordt.
Dan nemen we plaats in onze stoelen. Het zijn zeer comfortabele stoelen die verstelbaar zijn van zitstand tot ligstand. We zijn verbaasd over de luxe die de bus te bieden heeft in vergelijking met de prijs en met andere vervoersmiddelen die we gezien hebben in Brazilie.
Onderweg stopt de bus een keer en kunnen de hondjes even een luchtje happen en een plasje doen. Het landschap wat we voorbij rijden is steeds wisselend. Vanuit de grote stad Salvador rijden we langs kleine dorpjes over de autosnelweg (twee-baans en vol met gaten en kuilen).
Vervolgens rijden we door een prairie-achtige omgeving (veel cactussen) om vervolgens in de bergen aan te komen waar Lencois ligt, het bekendste plaatsje in de Chapada Diamantinha.
Anderhalf uur later dan afgesproken arriveert de bus in Lencois en wij worden opgewacht door Christel, de (Duitse) eigenaresse van de Pousada Canto no Bosque.
Lencois is een schilderachtig dorpje gelegen in de bergen. We rijden door het dorp en gaan via een hobbelige weg naar boven om de Pousada van Christel te kunnen bereiken. We zijn haar zeer erkentelijk dat ze anderhalf uur op ons heeft staan wachten bij het busstation.
Vanuit de pousada lopen we naar beneden want daar zou een waterval zijn. En inderdaad na een uurtje gelopen te hebben horen we de waterval. Er komen jongens al staand naar beneden gegleden. Dat vinden wij zelf iets te veel van het goede dus wij doen het gewoon op onze kont. Al hobbelend en stuiterend komen we naar beneden. Gelukkig zijn de rotsen van de waterval bedekt met algen waardoor het niet pijnlijk is. Een zeer leuke ervaring voor onze eerste dag in de Chapada.
Gelukkig hebben we, in tegenstelling tot Salvador, alleen gedurende de nachten regen. Overdag kunnen we in een stralend zonnetje activiteiten ondernemen.
We maken een wandeling van 20 kilometer langs de Morrao, een bekende berg in de Chapada. We lopen door diverse landschappen en zien onderweg planten van uiteenlopende soort die bij ons als pilletjes en drankjes in de medicijnkast liggen. Ook zien we planten die we bij ons zo in de woonkamer kunnen terugvinden. Zo nu en dan moeten we een riviertje of watervalletje oversteken maar dat is geen probleem, kunnen we ons meteen verfrissen.
Na die 20 kilometer zijn wij als ongetrainde mensen toch wel een beetje moe. De honden hebben het goed volgehouden.
Voor de volgende dag besluiten we er met paarden op uit te gaan. In de omgeving van Lencois maken we een tocht door de natuur. Onderweg passeren we een rivier waar we twee mannen in het water zien staan. Onze gids vertelt dat zij naar diamanten aan het zoeken zijn. Ze laten ons een paar kleintjes zien die ze uiteraard wel graag willen verkopen. Het is momenteel alleen nog maar toegestaan met de handen naar diamanten te zoeken. In het verleden is de hele Chapada Diamantinha opengegraven op zoek naar diamanten. Van deze opgravingen maken we de volgende dag gebruik om te gaan bergbeklimmen.
Er zijn hele grote hoge rotsen in de Chapada van wel 15 meter hoog. Daartussen hebben ze in het verleden zand weggehaald voor de diamanten. Wij gebruiken deze rotsen nu om te gaan klimmen. Wiro heeft dit al vaker gedaan en ik sta er van te kijken hoe behendig hij naar boven klimt. Ik probeer het ook even, maar vind het toch wel een beetje eng. Pas als ik naar beneden ga en voel dat ik echt goed vast zit aan het touw ben ik gerustgesteld. Ondertussen raken we Maya ook nog even kwijt. We hoorden haar op een gegeven moment van heel ver blaffen. Ik dacht dat ze in één van de ravijnen was gevallen. Al klimmend over de rotsen proberen we richting het geluid van het geblaf te komen, totdat onze gids zegt dat hij haar heeft. Wat was er nou gebeurd? Maya was in een klein doolhof gelopen onder een rots, waar wij als mensen niet in kunnen. Waarschijnlijk was ze zo diep naar binnen gegaan dat ze de weg niet meteen terug kon vinden, blij dat ze weer terug was!!
Na deze ervaring tussen de kloven, bergen en doolhoven gaan we een wandeling maken naar de Cachoeira Fumaca ( de rookwaterval). Met een hoogte van 340 meter is hij in Brazilie de waterval die het diepste naar beneden stort. De kracht van het water is zo hevig dat er zo’n dicht nevelgordijn ontstaat, dat alles in rook gehuld lijkt te zijn. Dit verklaart de naam fumaca.
Om daar te komen moeten we een anderhalve kilometer lange klim maken. Daarna over een plateau waarna we bij de waterval aankomen. Om hem van één kant te kunnen zien moeten we zo ver mogelijk naar voren kruipen op een overhangende rots van wel 400m meter hoog. We maken een paar mooie foto’s van de waterval en kruipen dan weer terug naar een veiliger plekje.
Als afsluiting van ons verblijf in de Chapada Diamantinha maken we nog een kanotocht van zo’n 20 kilometer. Er zijn niet voldoende kano’s voor iedereen waardoor de ene helft van de groep heen moet kanoën en de andere helft terug. Wiro peddelt heen ( en heeft hierbij de stroming mee waar ik pas op de terugweg achterkwam…). De kanoërs moeten door dichte waterplanten manoeuvreren maar ze doen het geweldig. Alleen één meisje uit Taiwan begreep niet helemaal hoe het werkte met de peddels om van richting te veranderen. Wiro helpt haar de hele weg naar het restaurantje en de waterval.
We eten wat bij het restaurantje en lopen daarna naar de watervallen om daar te gaan zwemmen. We gaan helemaal omhoog, onderweg komen we verschillende poelen tegen waar we in kunnen badderen.
Als we uitgebadderd zijn gaan we terug naar de kano’s en kunnen we de terugtocht gaan aanvaarden. Nu ben ik aan de beurt om te peddelen. Er is echter tegenstroom wat het er niet heel erg gemakkelijk op maakt. Toch weet ik de 10 kilometer af te leggen en kom ik als één van de eersten aan bij de vertrekplaats. Daarna twee dagen met spierpijn rondgelopen.
Na 9 dagen in de Chapada te hebben doorgebracht gaan we met de bus terug naar Salvador. Op het nieuws hadden we al enkele keren gezien dat de regenval in Salvador verschillende slachtoffers heeft gemaakt doordat huizen naar beneden zijn gegleden door erosie. Als we Salvador binnenrijden zien we verschillende erosieplaatsen waar huizen naar beneden zijn gekomen. Het regent nog steeds en het zal waarschijnlijk voorlopig ook niet gaan stoppen. We zijn blij dat we een vlucht naar huis hebben geboekt om thuis van de zomer te kunnen genieten!
Aangekomen bij de boot zien we dat de regen de Zwerver niet heeft overgeslagen. Het is enorm vochtig binnen, en door het vocht heeft zich al een laagje schimmel op de banken en het hout ontwikkeld. We maken ons zorgen hoe dat nu moet als we twee en een halve maand naar huis komen. Onze Ierse buurman geeft ons een tip dat als we al het hout met half azijn en half water afdoen de kans op schimmel minder wordt. Tevens heeft hij een ontvochtiger aan boord wat ons doet besluiten er ook één te kopen. De havenmeester krijgt de sleutel van de boot en kan de ontvochtiger dan op regenachtige dagen aanzetten.
Nadat we alles schoon hebben gemaakt en de reispapieren voor de honden in orde hebben gemaakt kunnen we met een gerust hart vertrekken richting vliegveld om onze thuisreis te aanvaarden.
Nu, drie maanden later, zijn we terug op de Zwerver. Alles was gelukkig droog en zonder schimmel toen we terugkwamen. In de haven in Ribeira hebben we de zeilen er weer op gezet en alles zover klaargemaakt dat we weer konden varen.
Ook hebben we een verloskundige opgezocht, want zover er mensen zijn die het nog niet weten, de bemanning van de Zwerver zal eind februari, begin maart tot onze grote vreugde uitgebreid gaan worden met nog een bemanningslid. Bij de verloskundige hebben we drie kwartier op een echo dit nieuwe bemanningslid in wording van alle kanten kunnen bekijken. Het zeemans- (of vrouws-) hart klopt ook al flink zoals we gehoord hebben. Heel speciaal. Ook het bezoek aan deze Braziliaanse verloskundige was ook een speciale ervaring. De vrouwen voor ons stonden na 10 minuten buiten terwijl ze met ons drie kwartier bezig waren geweest. (volgens mij vond de arts het ook wel speciaal om een echo te maken bij een Cringo, zoals ze blanke buitenlanders hier noemen). Er moest ook nog een arts bijgehaald worden die Engels sprak (ons Portugees is nou niet zo heel goed dat we ook nog allemaal die medische termen weten). Hopelijk heeft ze niet de patiënt die ze aan het behandelen was met de benen uit elkaar in een gynaecologenstoel laten wachten……
Na dit “verloskundige bezoek” zijn we naar de douane gegaan om ons uit te klaren. Tot overmaat van ramp blijkt dat we voordat we met het vliegtuig naar huis waren gegaan we verlenging hadden moeten aanvragen voor de boot. Dit hebben we niet gedaan waardoor de boot nu in principe meteen de Braziliaanse wateren moet verlaten. Wiro gaat echter nog een keer terug naar de douane met iemand van de marina. Gelukkig krijgt hij het geregeld met de onderdirecteur van de douane dat we tot 12 september in Brazilie mogen blijven. Dan moeten we er echt uit. Als dank geven we hem een “oranje t-shirt” met “van der Vaart” op de rug waar we de Brazilianen hier erg blij mee maken.
Nadat we alle formaliteiten afgehandeld hebben en inkopen gedaan hebben in Salvador vertrekken we naar Itaparica om daar de boot droog te laten vallen om, alle schelpen en de rest van de rotzooi wat zich verzameld heeft tijdens onze afwezigheid op het onderwaterschip, eraf te halen.
Zoals het er nu uitziet zullen we zondag gaan vertrekken voor een tripje van drie dagen naar een plaatsje boven Recife, Cabadelo.
We beloven dat we jullie nu weer regelmatig op de hoogte zullen brengen van onze reis!
Tot slot wil ik nog zeggen dat mijn telefoon (die van Esther) hier uitstaat. Ik ontvang dus géén telefoontjes en sms-jes hier!! Ben wel via de mail en het telefoonnummer van Wiro te bereiken!! Dit om de mobiele telefoonkosten binnen de perken te houden! Ook zit ik op MSN en Wiro overigens ook!
Tot de volgende keer!!