Zee+Zeilen+Zwanger=Z..Z...
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther en Wiro
03 September 2009 | Brazilië, Fortaleza
Nadat we De Zwerver op de zandbank Op Itaparica hebben droog laten vallen en alle schelpen en andere rotzooi eronderuit hebben gehaald, wordt het langzamerhand tijd dat we dit paradijsje bij Salvador moeten gaan verlaten. We hebben uitstel gekregen van de douane om met de boot nog ietsje langer in Brazilie te mogen blijven maar desalniettemin moeten we voort maken. Het is voordat we Brazilie uitzijn toch nog gauw zo’n 1500 zeemijl varen.
Als we zondagmorgen in allervroegte weg willen varen vanuit Itaparica staat er een harde wind die ons met veel geweld aan de kant wil houden. Het is lastig De Zwerver van de kant te houden om weg te kunnen varen ook al hebben we een hoop hulp van de kant. Er ligt een catamaran vlak voor ons die we door de harde wind met onze voorkant raken. We zien een lichte beschadiging aan de voorkant van de catamaran maar helaas is er niemand aan boord waarmee we de schade kunnen bekijken en kunnen vaststellen. We geven daarom ons kaartje aan de jongens van de haven met al onze gegevens zodat de eigenaar contact met ons op kan nemen over de schade die wij veroorzaakt hebben. Zoals ik in de gauwigheid kan zien is het enkel verfschade, maar we horen het later wel van de eigenaar.
Als we naar buiten varen blijkt dat de beloofde halve wind toch aan de wind wordt (wind schuin van voren). Niet zo’n prettige koers daar we dan heel scheef gaan en we door de golven flink heen en weer worden geschud. Al snel merk ik dan ook hoe het voelt om zeeziek te zijn. Ik hoef niet over te geven maar het scheelt niet veel. Als ik aan eten denk word ik al niet goed. Het enige wat ik kan doen is liggen en nergens aan denken. Helaas wordt het er tijdens de nacht niet beter op. Integendeel, ik begin ook al te braken. Nu weet ik hoe mensen zich moeten voelen die zeeziek zijn, vreselijk. Ik kan me verhalen herinneren van mensen die vertellen dat ze de eerste drie dagen op zee standaard zeeziek zijn. Ik begrijp nu niet hoe die mensen het voor elkaar krijgen om dan toch steeds weer voor langere tijd de zee op te gaan. Het vrijheidsgevoel wat ik altijd had tijdens het zeilen op De Zwerver is in één klap veranderd. Ik voel me een gevangene aan boord, ik wil eraf maar het kan niet. Maar ineens herinneren we ons weer dat we in Oostende zetpillen tegen zeeziekte hebben gekregen van een arts. Die hebben we steeds in de koelkast gehad liggen en nog nooit gebruikt. De gebruiksaanwijzing lezende zien we dat deze zetpillen bedoeld zijn bij zwangerschap en bij reizen. Dat slaat meteen de spijker op zijn kop. Ik neem er één en wonder boven wonder helpt het al heel snel en kan ik lekker slapen. Het enige probleem nu is dat Wiro het merendeel van de wachten op zich moet nemen wat uiteraard erg vermoeiend is voor hem. Hij probeert me zoveel mogelijk te besparen maar ik begrijp ook dat ik ook eens de wacht moet houden zodat Wiro even zijn ogen dicht kan doen.
Tijdens de nacht neemt de wind af en blijkt dat het beter is als we de motor even starten. Echter als Wiro de sleutel omdraait om te starten merken we al snel dat deze er geen zin in heeft. En we hebben hem overdag een aantal keren aangehad! Dat kan er ook nog wel bij! Ik zie het hele scenario al voor me dat we dadelijk als we bij Jacaré aankomen naar binnen gesleept moeten worden, en dat als er windstilte is we moeten wachten op wind om verder te kunnen, en ik voel me helemaal niet lekker!!!!! Wiro start de generator, deze doet het wel zodat we de accu’s op kunnen laden. Wie weet misschien staat er te weinig spanning op de accu’s. Ondertussen ontstaan er bij mij steeds meer doemscenario’s. Hoor ik daar het roer kraken? “Wiro, zit het roer wel goed vast?” vraag ik maar eens. “ja dat zit goed vast” zegt hij “en ik heb het ook nog geolied”. Daar kan niets mee gebeuren, die wordt regelmatig gecontroleerd. Ik gerustgesteld over het roer.
Dan denk ik aan de walvissen die we ’s ochtends in de verte gezien hebben toen we vertrokken. Dat was prachtig om te zien hoe die enorme vissen uit het water sprongen en dan met een grote waterfontein achterlatende verder zwemmen. Jammer dat ze ver weg waren (hebben ook geen foto kunnen maken) maar van de andere kant ook wel blij want wat moet je als er zo eentje naast je boot uit het water komt springen? Als ik in bed lig denk ik daar uiteraard ook aan. Een walvis…….of een container……en dan? Volgens mij ben ik door die hormonen die door mijn lijf gieren ineens een angstmachine geworden. Deze gedachtes heb ik eerder nooit gehad, maar nu passeren ze één voor één de revue.
Maar hoe staat het nu met de motor? De generator heeft ondertussen een uur gelopen en we proberen het nog maar een keer. Op hoop van zegen dan maar. Gelukkig doet hij het dan weer,maar dan weten we nog niet zeker wat er precies aan de hand is geweest. Misschien dat toen we de motor uitzetten er water in de cilinder is gekomen, ook al heeft Wiro een speciaal afwateringssysteem gemaakt om het water wat dan vrijkomt af te voeren. Ik zeg tegen Wiro: “laat hem maar lopen totdat we in Jacaré aankomen”. Maarja dat duurt ook nog een heel etmaal. Als de wind weer opsteekt zet Wiro de motor toch weer af en zeilen we lekker verder, nu met de wind iets meer van opzij (gelukkig). De dag erna begin ik alweer wat eetlust te krijgen wat goed uitkwam daar we een prachtige Dorade uit de zee halen die ik in de oven klaarmaak met wortelstampot. Heerlijk!!
De volgende nacht moet de motor weer een keer aan en wat denk je? Weer start hij niet. Maar wat blijkt nu na de accu’s eens even goed nagekeken te hebben: Eén van de accu’s was kapot dus op het moment dat er vermogen wordt gevraagd om de motor te starten zakt de spanning helemaal weg. Verschrikkelijk dat dit de hele tijd gedurende de nachten gebeurd, maar we denken het probleem nu toch opgelost te hebben met de motor. In Jacaré maar meteen kijken naar een nieuwe accu.
De volgende ochtend woensdagmorgen om 10.00 uur lopen we Jacaré binnen. Het is een gemoedelijk plaatsje maar we zien ook al snel dat het qua uitstraling armoediger is dan de plaatsen waar we vandaan komen. We zijn van plan niet te lang te blijven. Sowieso even uitrusten en op zoek naar een nieuwe accu. Wel moeten we hier weer opnieuw in- en uitklaren. Alle papieren moeten weer gekopieerde worden, die bureaucratie hier is echt niet meer normaal, maarja het hoort er allemaal bij. (Ook hebben we contact gehad met de eigenaar van de catamaran waar we schade veroorzaakt hebben en kunnen dit met hem verder afwikkelen, de schade blijkt gelukkig reuze mee te vallen. Wel vond ik het een beetje sneu dat deze eigenaar ook meteen de bouwer is van de catamaran. Toch nooit leuk als iets wat je zelf gemaakt hebt kapot gaat, maarja de schade zal vergoed gaan worden.) Als we de accu hebben en helemaal uitgerust zijn gooien we zaterdagmorgen de trossen weer los om koers te zetten naar Fortaleza. Een trip van ongeveer twee dagen en twee nachten, als we de stroming en de wind goed mee hebben.
Als we buiten komen merken we als snel dat we een goede wind van achteren hebben die ons met een rotvaart vooruit doet komen. Met deze koers merk ik ook dat ik minder last heb van misselijkheid alhoewel het toch niet helemaal lekker met me gaat. Deze trip hebben we geen problemen en hebben we mooi de hele weg kunnen zeilen. Na twee dagen en twee nachten lopen we ’s ochtends in allervroegte Fortaleza binnen. We hebben van tevoren al bepaald dat we in een haven bij een hotel te gaan liggen. Er liggen een paar zeilschepen en één enorm jacht (ca 40 meter). Het is de bedoeling dat we met onze achterkant naar het pontoon gaan liggen maar we zien geen enkele levende ziel aan de wal die eventueel een lijntje zou kunnen aanpakken bij ons. Wel zie ik iets bewegen op het superjacht dus ik roep maar er is geen reactie. Op een gegeven moment komen er een aantal werklui langs gelopen die we vragen ons lijntje aan te pakken en even vast te leggen. Gelukkig zijn zij welwillend om dit te doen. Er staat een flinke wind dus het is zaak zo snel mogelijk een anker voor uit te gooien om te voorkomen dat we met onze kont tegen het pontoon geblazen worden. Als we eindelijk liggen ga ik snel met de hondjes naar de wal, want die moeten hoog nodig. Emma is nog steeds niet zover dat ze haar plasje gewoon op het dek doet, daar gaan meer dan 48 uur overheen, iets waar ik me wel zorgen over maak.
Fortaleza is niet veel bijzonders vinden wij. Het enige goede is dat het hotel een zwembad heeft waar wij gebruik van mogen maken. Om inkopen te doen moeten we een heel vies trapje naar boven op waar allemaal uitwerpselen (niet van dieren) liggen en waar het enorm stinkt. Eén maal bovengekomen liggen er wel vele winkelstraten waar alles te krijgen is. Wij hebben nog allerlei zaken nodig voor de boot en ik wil ook nog even naar het ziekenhuis om mijn bloed te laten nakijken op het ijzergehalte. We betalen 14 Reais (omgerekend 5 euro) en er wordt bloed afgenomen (we kijken of het wel echt een schone spuit is) en ook mijn urine wordt voor dit geld onderzocht. We vragen ons af waarom dit in Nederland allemaal zo duur moet zijn?? We gebruiken onze tijd hier om uit te rusten maar ook om allerlei klusjes aan de boot te doen. Ik maak nieuwe horren voor over de ramen zodat er straks in Frans Guyana en Suriname geen mug de kans krijgt naar binnen te komen (Malaria gevaar). Wiro heeft ook nog allerlei klussen op zijn to-do lijst staan die mooi afgehandeld kunnen worden. In de haven gebeurd wel het één en ander. Er liggen niet veel boten maar het lijkt of met elke boot wel iets aan de hand is. Er ligt een Spanjaard waar de douane bij aan boord is. Het blijkt dat hij zich niet geregistreerd heeft (wat wij overigens ook hier weer hebben moeten doen, weer alle papieren gekopieerd…..), hij krijgt een fikse boete en ’s avonds zien we dat hij wordt weggesleept. Zijn motor doet het niet meer en ik zie een klein flardje van het grootzeil boven in de mast hangen. Die hebben dus nog het één en ander te repareren. De volgende dag zien we weer een autoriteit aankomen. Nu moeten ze de catamaran naast ons hebben waar niemand aan boord is. Deze wordt op en gegeven moment verzegeld. Ik ben eens benieuwd wat er met ons gaat gebeuren als we nog even hier blijven. Wij zijn van plan maandag 7 september te vertrekken, ruim voordat we echt het land uit moeten zijn, om problemen zoveel mogelijk te voorkomen. We rekenen dat het naar Frans Guyana ongeveer zo’n 5 tot 6 dagen zeilen is. Iets waar ik heel erg tegenop zie, maar voorlopig zal dit dan de laatste lange zeereis zijn.
Als we zondagmorgen in allervroegte weg willen varen vanuit Itaparica staat er een harde wind die ons met veel geweld aan de kant wil houden. Het is lastig De Zwerver van de kant te houden om weg te kunnen varen ook al hebben we een hoop hulp van de kant. Er ligt een catamaran vlak voor ons die we door de harde wind met onze voorkant raken. We zien een lichte beschadiging aan de voorkant van de catamaran maar helaas is er niemand aan boord waarmee we de schade kunnen bekijken en kunnen vaststellen. We geven daarom ons kaartje aan de jongens van de haven met al onze gegevens zodat de eigenaar contact met ons op kan nemen over de schade die wij veroorzaakt hebben. Zoals ik in de gauwigheid kan zien is het enkel verfschade, maar we horen het later wel van de eigenaar.
Als we naar buiten varen blijkt dat de beloofde halve wind toch aan de wind wordt (wind schuin van voren). Niet zo’n prettige koers daar we dan heel scheef gaan en we door de golven flink heen en weer worden geschud. Al snel merk ik dan ook hoe het voelt om zeeziek te zijn. Ik hoef niet over te geven maar het scheelt niet veel. Als ik aan eten denk word ik al niet goed. Het enige wat ik kan doen is liggen en nergens aan denken. Helaas wordt het er tijdens de nacht niet beter op. Integendeel, ik begin ook al te braken. Nu weet ik hoe mensen zich moeten voelen die zeeziek zijn, vreselijk. Ik kan me verhalen herinneren van mensen die vertellen dat ze de eerste drie dagen op zee standaard zeeziek zijn. Ik begrijp nu niet hoe die mensen het voor elkaar krijgen om dan toch steeds weer voor langere tijd de zee op te gaan. Het vrijheidsgevoel wat ik altijd had tijdens het zeilen op De Zwerver is in één klap veranderd. Ik voel me een gevangene aan boord, ik wil eraf maar het kan niet. Maar ineens herinneren we ons weer dat we in Oostende zetpillen tegen zeeziekte hebben gekregen van een arts. Die hebben we steeds in de koelkast gehad liggen en nog nooit gebruikt. De gebruiksaanwijzing lezende zien we dat deze zetpillen bedoeld zijn bij zwangerschap en bij reizen. Dat slaat meteen de spijker op zijn kop. Ik neem er één en wonder boven wonder helpt het al heel snel en kan ik lekker slapen. Het enige probleem nu is dat Wiro het merendeel van de wachten op zich moet nemen wat uiteraard erg vermoeiend is voor hem. Hij probeert me zoveel mogelijk te besparen maar ik begrijp ook dat ik ook eens de wacht moet houden zodat Wiro even zijn ogen dicht kan doen.
Tijdens de nacht neemt de wind af en blijkt dat het beter is als we de motor even starten. Echter als Wiro de sleutel omdraait om te starten merken we al snel dat deze er geen zin in heeft. En we hebben hem overdag een aantal keren aangehad! Dat kan er ook nog wel bij! Ik zie het hele scenario al voor me dat we dadelijk als we bij Jacaré aankomen naar binnen gesleept moeten worden, en dat als er windstilte is we moeten wachten op wind om verder te kunnen, en ik voel me helemaal niet lekker!!!!! Wiro start de generator, deze doet het wel zodat we de accu’s op kunnen laden. Wie weet misschien staat er te weinig spanning op de accu’s. Ondertussen ontstaan er bij mij steeds meer doemscenario’s. Hoor ik daar het roer kraken? “Wiro, zit het roer wel goed vast?” vraag ik maar eens. “ja dat zit goed vast” zegt hij “en ik heb het ook nog geolied”. Daar kan niets mee gebeuren, die wordt regelmatig gecontroleerd. Ik gerustgesteld over het roer.
Dan denk ik aan de walvissen die we ’s ochtends in de verte gezien hebben toen we vertrokken. Dat was prachtig om te zien hoe die enorme vissen uit het water sprongen en dan met een grote waterfontein achterlatende verder zwemmen. Jammer dat ze ver weg waren (hebben ook geen foto kunnen maken) maar van de andere kant ook wel blij want wat moet je als er zo eentje naast je boot uit het water komt springen? Als ik in bed lig denk ik daar uiteraard ook aan. Een walvis…….of een container……en dan? Volgens mij ben ik door die hormonen die door mijn lijf gieren ineens een angstmachine geworden. Deze gedachtes heb ik eerder nooit gehad, maar nu passeren ze één voor één de revue.
Maar hoe staat het nu met de motor? De generator heeft ondertussen een uur gelopen en we proberen het nog maar een keer. Op hoop van zegen dan maar. Gelukkig doet hij het dan weer,maar dan weten we nog niet zeker wat er precies aan de hand is geweest. Misschien dat toen we de motor uitzetten er water in de cilinder is gekomen, ook al heeft Wiro een speciaal afwateringssysteem gemaakt om het water wat dan vrijkomt af te voeren. Ik zeg tegen Wiro: “laat hem maar lopen totdat we in Jacaré aankomen”. Maarja dat duurt ook nog een heel etmaal. Als de wind weer opsteekt zet Wiro de motor toch weer af en zeilen we lekker verder, nu met de wind iets meer van opzij (gelukkig). De dag erna begin ik alweer wat eetlust te krijgen wat goed uitkwam daar we een prachtige Dorade uit de zee halen die ik in de oven klaarmaak met wortelstampot. Heerlijk!!
De volgende nacht moet de motor weer een keer aan en wat denk je? Weer start hij niet. Maar wat blijkt nu na de accu’s eens even goed nagekeken te hebben: Eén van de accu’s was kapot dus op het moment dat er vermogen wordt gevraagd om de motor te starten zakt de spanning helemaal weg. Verschrikkelijk dat dit de hele tijd gedurende de nachten gebeurd, maar we denken het probleem nu toch opgelost te hebben met de motor. In Jacaré maar meteen kijken naar een nieuwe accu.
De volgende ochtend woensdagmorgen om 10.00 uur lopen we Jacaré binnen. Het is een gemoedelijk plaatsje maar we zien ook al snel dat het qua uitstraling armoediger is dan de plaatsen waar we vandaan komen. We zijn van plan niet te lang te blijven. Sowieso even uitrusten en op zoek naar een nieuwe accu. Wel moeten we hier weer opnieuw in- en uitklaren. Alle papieren moeten weer gekopieerde worden, die bureaucratie hier is echt niet meer normaal, maarja het hoort er allemaal bij. (Ook hebben we contact gehad met de eigenaar van de catamaran waar we schade veroorzaakt hebben en kunnen dit met hem verder afwikkelen, de schade blijkt gelukkig reuze mee te vallen. Wel vond ik het een beetje sneu dat deze eigenaar ook meteen de bouwer is van de catamaran. Toch nooit leuk als iets wat je zelf gemaakt hebt kapot gaat, maarja de schade zal vergoed gaan worden.) Als we de accu hebben en helemaal uitgerust zijn gooien we zaterdagmorgen de trossen weer los om koers te zetten naar Fortaleza. Een trip van ongeveer twee dagen en twee nachten, als we de stroming en de wind goed mee hebben.
Als we buiten komen merken we als snel dat we een goede wind van achteren hebben die ons met een rotvaart vooruit doet komen. Met deze koers merk ik ook dat ik minder last heb van misselijkheid alhoewel het toch niet helemaal lekker met me gaat. Deze trip hebben we geen problemen en hebben we mooi de hele weg kunnen zeilen. Na twee dagen en twee nachten lopen we ’s ochtends in allervroegte Fortaleza binnen. We hebben van tevoren al bepaald dat we in een haven bij een hotel te gaan liggen. Er liggen een paar zeilschepen en één enorm jacht (ca 40 meter). Het is de bedoeling dat we met onze achterkant naar het pontoon gaan liggen maar we zien geen enkele levende ziel aan de wal die eventueel een lijntje zou kunnen aanpakken bij ons. Wel zie ik iets bewegen op het superjacht dus ik roep maar er is geen reactie. Op een gegeven moment komen er een aantal werklui langs gelopen die we vragen ons lijntje aan te pakken en even vast te leggen. Gelukkig zijn zij welwillend om dit te doen. Er staat een flinke wind dus het is zaak zo snel mogelijk een anker voor uit te gooien om te voorkomen dat we met onze kont tegen het pontoon geblazen worden. Als we eindelijk liggen ga ik snel met de hondjes naar de wal, want die moeten hoog nodig. Emma is nog steeds niet zover dat ze haar plasje gewoon op het dek doet, daar gaan meer dan 48 uur overheen, iets waar ik me wel zorgen over maak.
Fortaleza is niet veel bijzonders vinden wij. Het enige goede is dat het hotel een zwembad heeft waar wij gebruik van mogen maken. Om inkopen te doen moeten we een heel vies trapje naar boven op waar allemaal uitwerpselen (niet van dieren) liggen en waar het enorm stinkt. Eén maal bovengekomen liggen er wel vele winkelstraten waar alles te krijgen is. Wij hebben nog allerlei zaken nodig voor de boot en ik wil ook nog even naar het ziekenhuis om mijn bloed te laten nakijken op het ijzergehalte. We betalen 14 Reais (omgerekend 5 euro) en er wordt bloed afgenomen (we kijken of het wel echt een schone spuit is) en ook mijn urine wordt voor dit geld onderzocht. We vragen ons af waarom dit in Nederland allemaal zo duur moet zijn?? We gebruiken onze tijd hier om uit te rusten maar ook om allerlei klusjes aan de boot te doen. Ik maak nieuwe horren voor over de ramen zodat er straks in Frans Guyana en Suriname geen mug de kans krijgt naar binnen te komen (Malaria gevaar). Wiro heeft ook nog allerlei klussen op zijn to-do lijst staan die mooi afgehandeld kunnen worden. In de haven gebeurd wel het één en ander. Er liggen niet veel boten maar het lijkt of met elke boot wel iets aan de hand is. Er ligt een Spanjaard waar de douane bij aan boord is. Het blijkt dat hij zich niet geregistreerd heeft (wat wij overigens ook hier weer hebben moeten doen, weer alle papieren gekopieerd…..), hij krijgt een fikse boete en ’s avonds zien we dat hij wordt weggesleept. Zijn motor doet het niet meer en ik zie een klein flardje van het grootzeil boven in de mast hangen. Die hebben dus nog het één en ander te repareren. De volgende dag zien we weer een autoriteit aankomen. Nu moeten ze de catamaran naast ons hebben waar niemand aan boord is. Deze wordt op en gegeven moment verzegeld. Ik ben eens benieuwd wat er met ons gaat gebeuren als we nog even hier blijven. Wij zijn van plan maandag 7 september te vertrekken, ruim voordat we echt het land uit moeten zijn, om problemen zoveel mogelijk te voorkomen. We rekenen dat het naar Frans Guyana ongeveer zo’n 5 tot 6 dagen zeilen is. Iets waar ik heel erg tegenop zie, maar voorlopig zal dit dan de laatste lange zeereis zijn.
-
03 September 2009 - 14:32
Sylvia:
Hoi Wiro en Esther,
Ik begrijp dat het goed gaat met jullie en met de zwangerschap. Het blijft toch wel een hele onderneming met zo'n boot als er iets niet goed werkt.
Hier is ook alles goed. De kinderen zijn weer naar school. Thijs bevalt het goed in de brugklas hopelijk blijft dat zo. Verder zijn we weer helemaal terug in het werk met vergaderingen etc. Ik verheug me nu alweer op de volgende vakantie.
Groeten,
Sylvia en family -
03 September 2009 - 14:47
Erik:
Cool,
wederom een mooi verhaal te horen.
succes met de reis naar FG.
gr Erik -
03 September 2009 - 15:26
Ed Delsing:
Esther en Wiro
Mooi verhaal en links en rechts wat probleempjes.
Hoort gewoon bij het varen moet je maar denken.
Wel zal het voor Esther steeds moeilijker worden aan boord t.g.v de zwangerschap.
Gewoon aan thuis blijven denken , dan komt dat ook goed.
Veel succes en sterkte gewenst.
Goede vaart
Ed
-
03 September 2009 - 16:41
Hans:
Je maakt wat mee hè op zo'n tochtje!! Misselijk vanwege de zwangerschap of vanwege de zee, 't is allemaal een pot nat daar met al dat water!
Jullie proberen in ieder geval van alle mooie dingen en uitzichten te genieten en hebben veelal toch mooi weer. Kun je hier niet meer zo vaak zeggen.
groetjes, Hans -
03 September 2009 - 17:43
Paul:
Esther en Wiro,
voorlopig dus niet naar Broekhuizen in de haven? Met z'n drieen?
Dit zal de volgende verre reis worden. Een overnachting is bij ons mogelijk + zwemmen. (Badmuts verplicht). He ik hoor dat het naar omstandighedengoed met jullie gaat. Houden zo en houd ons ook op de hoogte. Heel veel sterke met de verre reis van 6 dagen. Kus voor jullie van Paul! -
03 September 2009 - 18:04
Karin:
Ha Wiro en Esther,
Wederom een mooi reisverslag. Wat een trip hebben jullie erop zitten..
Hopelijk verloopt de reis naar F.G. zonder problemen.
Veel plezier in Fortaleza!
Groetjes Rune, Zara, Marcel en Karin -
03 September 2009 - 20:43
Mariëtte:
Wat leuk om juliie avonturen te lezen, ik wens jullie behouden vaart ! Spannend hoor!!!
Groetjes Mariëtte -
04 September 2009 - 09:26
Mignon:
ha ester, wiro en .....
wat maken jullie toch allemaal mee zeg!! Ik was me idd ook af aan het vragen of de zeeziekte afkomstig was van de zee of van de zwangerschap???
Ik hoop dat verder alles goed is met jullie en dat jullie saampjes kunnen genieten van dit nieuwe avontuur.
gr. Mignon -
06 September 2009 - 19:57
Henny:
Hallo levensgenieters,
Op de allereerste plaats fijn dat de zwangerschap goed verloopt, ondanks de misselijkheid.
Verder enorm genoten van jullie indrukwekkende reisverslagen en foto's.
Hier gaat alles goed, genoten v 2 lekkere vakantie's.(Frankrijk en Katwijk aan Zee)
Hou jullie taai en kusjes aan de buikbaby!
Groetjes Paul, Henny, Jesse en Rosa -
07 September 2009 - 16:39
Chris:
Ha Esther,
Wat een goed nieuws zeg. Hoop dat alle kwaaltjes dadelijk wegtrekken en dat jullie heerlijk van de zwangerschap kunnen genieten. Lijkt me een hele ervaring op zo'n boot met alle nieuwe en spannende dingen die gaan gebeuren. Geniet er van.
Groetjes Chris (MEE). -
10 September 2009 - 20:57
Steffi En Frederik:
Hallo Zeezwervers,
Fijn te lezen dat het jullie naar omstandigheden goed gaat.
Wij liggen nu in Porto Santo. Daarna naar Madeira en dan zien we wel verder.
Hou jullie haaks,
Groetjes van Steffi en Frederik. -
12 September 2009 - 16:08
Jet Vinken:
Hallo Esther en Wiro
Na een hele tijd weer eens op julie site. Wat een ervaringen, geweldig.
En nu moest ik wel even reageren want ik wil jullie feliciteren met de zwangerschap. Wat leuk voor jullie. zal wel een kleintje met zeebeentjes worden denk ik. Ik wens jullie heel veel geluk, ook namens Serf.
En natuurlijk een goede en behouden verdere vaart.
Groetjes
Jet -
21 September 2009 - 18:30
Kim:
He zwervers, wat weer een prachtig verhaal!
He Es als je weer aan wal bent, koop dan een "seaband" hebt megagoed tegen reis en zwangerschapsmisselijkheid. Het zijn 2 armbandjes 1 voor iedere pols, met een drukpuntje wat aan de binnenkant van je pols hoort. Komt goed meissie!
Groetjes en een dikke knuffel Kim :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
