Naar de kust

Op 13 mei hebben we de trossen in Heel losgegooid en zijn we vertrokken voor onze wereldreis. Was wel een dubbel gevoel. Je familie zo achterlatende. Maar het geeft een troost te weten dat je nog met enige regelmaat terug zult komen voor allerlei (belangrijke) afspraken.

Die eerste dag zijn we tot Maastricht gevaren. De Zwerver heeft voor de laatste keer aan de Maasbrug gelegen. Van deze zelfde brug hangt een mooie oude foto (begin negentiende eeuw) binnen in De Zwerver die ik ooit van mijn oma heb gekregen. In Maastricht zijn we ook nog enkele dagen gebleven om nog van familie en vrienden afscheid te nemen.
Vervolgens zijn we met pinksteren door gevaren met als doel Hasselt. Wij er natuurlijk niet bij stil gestaan dat het zondag is en verschillende sluizen dan niet werken. Hier kwamen we dan ook achter bij Genk. We konden niet verder, maar de volgende dag konden alweer vroeg mee. Om 6.30 lagen we in de eerste sluis bij Genk om met de beroepsvaart mee te schutten. Ik moet wel zeggen dat je op zo’n vroeg tijdstip als “vrijetijds-schipper” respect krijgt van de beroepsvaarders..... Ze hielden echt rekening met ons en hebben ons ook nog eens heel goed geholpen in de sluizen. Dat was vorig jaar in Antwerpen wel anders in de sluis.......
Die dag hebben we dan ook aardig wat mijltjes afgelegd. We zijn tot Antwerpen gekomen. Hier zijn we het weekend gebleven. Zaterdag zijn we de stad in gegaan. Tot overmaat van ramp worden daar onze gloednieuwe fietsjes gestolen. We hadden ze netjes vastgemaakt met een goed slot. Maar blijkbaar loopt er toch nog schofterig volk rond met een grote tang die deze even doorgeknipt hebben. Weg fietsen. Daar sta je dan te kijken. Er waren mensen die ook nog gezien hadden dat twee jongens met de fietsen bezig waren. Maar zij waren in de veronderstelling dat het hun fietsen waren. We hebben aangifte gedaan bij de politie, maar hoop dat we onze prachtige fietsjes nog eens terug zien is bij ons vrij klein. Wel toevallig, er zit toch nog een positief puntje aan. Wiro zei net een week van tevoren dat we misschien beter fietsjes hadden kunnen kopen met 24 versnellingen in plaats van de 8 die wij er hadden, omdat het langs de kust toch vaak heuvelachtig is. We wisten dus wel meteen dat we nu die 24 versnellingsfietsjes zouden gaan bestellen. Dit hebben we meteen die maandag gedaan. Levertijd drie weken, wat betekent nog drie weken rondhangen in het Nederlandse en Belgische.

’s Zondags varen we via de Westerschelde met een hoop andere jachten richting Breskens. Wel weer even wennen hoor. Op een wat groter water varen waarbij je tevens nog wat “roeibootjes” (vertaald: grote zeeschepen) tegen kunt komen die naar de haven van Antwerpen varen. Wiro was binnen met de Sonar en de radar bezig waardoor ik achter het roer stond en dus (op dat moment) kapitein was. Dat ging wel lekker, totdat we langs traffic center “Zandvliet” kwamen. De taak van een traffic center is het vaarwater in de gaten te houden aldaar, zoals de naam ook al zegt. Je moet er dan ook voor zorgen dat je je marifoon aan boord op dat bewuste kanaal zet. Dat had ik heel netjes gedaan. De Westerschelde is heel breed zoals wel bekend is, ik koos er op verschillende plaatsen daarom voor de binnenbocht te nemen. Op een gegeven moment komen er twee “roeibootjes” van de andere kant aan. “Oeps” dacht ik “wat gaan we daarmee doen?” Ik wilde er nog voor langs gaan, maar toen zag ik ze al wijken voor mij ( wij een notendopje in vergelijkingn met hen). We voeren dus tussen die twee enorme gevaartes door. Hoor ik me daar in een keer een stem via de marifoon binnenkomen. Het leek wel of ik daar het woord “Zwerver” hoorde vallen. En dat was dus ook zo, met de mededeling: “Zwerver, als u aan de verkeerde kant van het vaarwater wil varen, wil u dan alstublieft buiten de betonning blijven?” Okee, sorry, begrepen..............Ik werd helemaal rood tot achter mijn oren, maar dat hebben zij natuurlijk niet gezien. Dat zijn dus weer van die typische voorbeeldjes waar ik toch nog wel het een en ander in te leren heb, maar dit komt ook omdat je al lang niet meer gevaren hebt. Je moet er weer even helemaal inkomen.

In Breskens aangekomen hebben we de boot netjes in een box afgemeerd, waarvan ik moet zeggen dat het steeds beter gaat. De volgende dag zouden wij om half negen in de box van Standfast moeten gaan liggen ten behoeve van de plaatsing van de mast. Deze was er de volgende dag binnen de kortste keren weer erop. Leuk om mee te maken hoe ze dat doen en uiteraard weer heel erg leerzaam!!!
Die middag is er nog een rigger geweest die ons uitleg heeft gegeven hoe de verstagingen goed af te stellen. Ook hier kunnen we ons voortaan mee uit de voeten helpen.
Nu de mast erop zit kunnen de ook de nieuwe zeilen erop gezet gaan worden, indien deze al gearriveerd zijn bij de zeilenmaker. Helaas is dit nog niet het geval, waardoor wij besluiten vooralsnog de oude zeilen erop te zetten en met deze naar Oostende te varen om daar “Oostende voor Anker” te gaan vieren met Martin.