Vele handen maken zwaar werk

Om de lange tocht naar Rabat iets te onderbreken besluiten we voor één nacht naar Larache te gaan. Tegen de avond komen we in deze kustplaats aan. Het binnenvaren is een groot avontuur want het is ons niet duidelijk waar wij met onze Zwerver kunnen gaan liggen. We zien een mooie inham en besluiten dan maar voor anker te gaan. Als we richting deze inham varen zien we mensen langs de kant de andere kant uitwijzen. Blijkbaar moeten we toch elders heen?
We passeren de commerciele haven en komen via deze weg bij de vissershaven aan waar allemaal kleine vissersbootjes aan een boeitje liggen. Er is een steiger waar de vissers de vangst van die dag aan het binnenhalen zijn tussen een wirwar van netten en andere visbenodigheden. We zien dat er mensen (in uniform) aan het wijzen zijn dat we aan deze steiger aan kunnen meren.
Bij aankomst gooien wij onze lijnen naar de mensen die met uitgestrekte handen staan om ons te helpen met het aanleggen. Normaal gesproken is dit geen probleem en liggen we meestal al snel nadat de lijnen aan de wal zijn. Nu gaat het echter anders. Er staan drie mensen met een lijn in hun hand. De ene maakt hem op zeer korte lengte achter vast en de andere laat de lijn voor lopen. Resultaat: De Zwerver gaat met haar neus van de kant af. Het is zeer moeilijk deze goedbedoelde hulp uit te leggen wat ze moeten doen, teneinde ervoor te zorgen dat De Zwerver goed komt te liggen. Na een half uur stoeien met de lijnen liggen we dan eindelijk. Helaas is het nog niet goed. Er staat namelijk een hekwerk op de steiger (een hek wat bij ons gebruikt wordt om de weg af te zetten voor bijvoorbeeld een stoet) en het schijnt dat achter dit hek het militair gebied begint (er ligt ook een militaire boot). Wij mogen met de de neus van De Zwerver NIET in dit gebied liggen dus moeten we haar nog even naar achter laten lopen. Met onze hulp aan de wal gaat dit natuurlijk uitstekend! Maar eindelijk liggen we dan echt, niet geheel naar onze zin maarja het is maar voor een nacht. We worden meteen door een man benaderd die wel als guard wil fungeren, dit aanbod slaan we af gezien het feit dat deze man er niet al te fris uitziet en daardoor niet echt onze keuze zou zijn alszijnde “guard”. De meneer in uniform (een militair) komt ons nog even op het hart drukken dat het verboden is foto’s te maken van de steiger aangezien het militair gebied is. Wie weet wat we wel niet allemaal met die foto zouden kunnen doen.............op zeezwervers.waarbenjij.nu zetten bijvoorbeeld.
Wiro gaat de formaliteiten regelen en ik blijf op De Zwerver om alles een beetje op orde te brengen en om alles in het oog te houden want er zijn ondertussen een hoop nieuwsgierige mensen naar de vissershaven gekomen om te kijken. Ondertussen dat ik alle lijnen aan het opruimen ben begin ik een praatje met één van de vissers. Ik vraag of hij veel gevangen heeft die dag en wat voor soort vis het is. In het begin loopt het gesprek heel leuk, hij vertelt me honderduit over de vangst van die dag, totdat ik me buk om de opgerolde lijnen over de lier te drapperen........ Ineens zegt hij tegen me dat hij niet meer met me praat. Ik helemaal verbaasd natuurlijk, snapte er helemaal niets van. Waarop hij laat volgen: “I see your tits, I don’t talk to you, you understand? You understand?” Ik was met stomheid geslagen. Ik had een t-shirt aan wat redelijk hoog gesloten was, maar bij het bukken om de lijnen te draperen heeft hij waarschijnlijk een beetje decolleté gezien. Ik heb me maar omgedraaid en ben andere werkzaamheden gaan doen.
Na een dik half uur komt Wiro gelukkig terug want ik voel me toch niet zo op mijn gemak.
Die nacht laten we onze “waakhond” Emma buiten. Gelukkig begint ze al aardig te blaffen wat de mensen toch wel afschrikt. Het feit dat sommige mensen in Marokko overigens al een paar keer aan ons gevraagd hebben of het een "chien de police" is vinden we ook wel positief. We slapen goed die nacht en vertrekken de volgende morgen bij het krieken van de dag richting Rabat, wat een hele dag varen is.
Helaas hebben we die dag niet veel wind waardoor we driekwart van de reis op de motor moeten varen. Tegen de avond bereiken we de ingang van Rabat. In de vaargeul is het druk met zwemmende kinderen, als ze ons aan zien komen springen er nog een paar het water in en komen voor de boot langs zwemmen. We moeten goed uitkijken voor deze overstekende zwemmers, het zou niet zo mooi zijn als we over zo’n hoofdje heen zouden varen.
Als we vlakbij de haven zijn komt ons een bootje tegemoet. Dit zijn de mensen van de haven die ons komen binnenhalen. We moeten eerst naar de wachtsteiger waarna Wiro mee mag lopen om uitleg te krijgen waar we kunnen gaan liggen.
Ze wijzen ons één van de kleinste steigers aan. Er zijn wel grotere steigers waar geen boten aan liggen maar deze zijn allemaal gereserveerd (door de koning horen we achteraf).
Gelukkig krijgen we hulp bij het aanleggen. Maar ook hier merken we dat vele (goedbedoelde, hulpvaardige) handen in Marokko zwaar werk maken. Uiteindelijk liggen we dan na een goed half uur op een veel te klein steigertje. De Zwerver steekt voor meer dan de helft uit, maar dat mag onze pret niet drukken want........we zijn in Rabat! De hoofdstad van Marokko. We liggen in een prachtige nieuwe haven waar koning Mohammed VI van Marokko ook zijn boot heeft liggen!! Wat willen we nog meer! Misschien lopen we hem nog wel tegen het lijf en kunnen we een glaasje muntthee met hem drinken.
Als we een uur liggen krijgen we nog bezoek van de douane wat opgevolgd wordt door een bezoek van de politie met een politiehond. Wij moeten van boord tezamen met Micky en Emma als de speurhond zijn werk gaat verrichten. De speurhond heeft echter meer oog voor Emma die op de kant dansjes staat de maken voor hem. Na de speurwerkzaamheden is gelukkig alles in orde waarna we van een mooie avond in Rabat kunnen genieten.
We staan te popelen om de komende dagen de stad en omgeving te verkennen.