Een bezoek aan de hamam in Asilah

Vanuit Tanger vertrekken we in zuidelijke richting en gooien ons anker uit in een baai in Asilah, een stadje in Andalusische stijl aan de Atlantische kust.
Wij horen van de Engelsen die ook met hun jacht geankerd liggen in de baai dat er net op de dag dat wij aankomen een cultureel festival van start gaat in het plaatsje met allerlei, zang, dans en andere kunst van over de hele wereld.
Als we zeker weten dat we vast liggen gaan we naar de wal met onze bijboot. (Een interessante tocht overigens om te beschrijven voor de mensen aan het thuisfront).
Wel, hier in Asilah liggen er zo’n zes motorboten naast elkaar. Aan de laatste maken wij onze dbijboot vats. Vanuit een wiebelende bijboot klimmen we op de motorboot waarna we van de ene motorboot op de andere moeten klauteren en klimmen teneinde een trap te bereiken die we opmoeten om de wal te bereiken. Als het hoog water is is deze trap niet zo’n probleem, maar bij laag water is deze glibberig, vies, groen inclusief schelpen etc. Te vies om aan te raken, zeker met een spierwitte rok aan die tijdens de klimpartij al onder de olie zat maarja.... Dan hebben we ook nog een hond die soms niet kan wachten totdat ze naar boven wordt gedragen en die haar eigen plan trekt en probeert de wal op te springen. Als ze het dan niet haalt ligt ze of in het water, of nog erger in het vieze smerige water van de bilge van de motorboot. Dat laatste presteert ze dus waardoor we haar even onder de douche (die er gelukkig is, vraag ons niet hoe deze eruit zag) moeten zetten om maar vooral niet met een vieze stinkende hond de stad in te hoeven.
Na dit avontuur al lopende door de stad hebben we er toch geen fijn gevoel over De Zwerver daar zo te hebben achtergelaten. Er zwommen allemaal jongens omheen, waren wel vriendelijk, maar hingen tegelijkertijd aan de boot, bijboot of ankerketting. Die vrijpostigheid zijn wij nog niet zo gewend.
Als we terugkomen bij de boot bleek ons gevoel toch wel geklopt te hebben. Er waren namelijk twee roestvrijstalen harpsluitingen gestolen waarmee we de bijboot ophijsen. Gelukkig hadden twee jongens dit gezien die ze terug zijn komen brengen. We besluiten aan de gendarmerie te vragen of zij iemand weten die tijdens onze afwezigheid op De Zwerver wil passen. Deze persoon is zo gevonden, en voor E 15,- wil hij 24 uur per dag op de boot passen. Als we de wal op gaan halen we hem op en als we terugkomen brengen we hem weer naar huis. Wij zijn blij en ook hij is ook heel erg blij.
Tijdens één van onze uitstapjes gaan we ook een bezoek aan de hamam brengen. In Tanger waren we ook al een keer geweest maar dat was bij mij niet zo in de smaak gevallen.
De vrouwen van de hamam spraken geen Frans en waren zoals het leek liever lui dan moe. Met tegenzin stond eentje op uit haar liggende positie. Het was ze moeilijk uit te leggen wat ik precies wilde en ook over de prijs konden we vooraf niet overeenkomen. Of ze verstonden me echt niet of ze deden alsof ze me niet verstonden. Het reslutaat was dat ik na afloop 100 dirham moest betalen. Helaas had ik geen gepast geld bij me anders had ik ze gewoonweg niet meer gegeven dan wat ik dacht dat ze verdiend hadden. Normaal gesproken kost het gebruik van de hamam 10 dirham en een massage ca 30 dirham, dat had ik vantevoren aan iemand in de haven gevraagd. Vreselijk vond ik het hoe ze me afzetten waar ik zelf bijstond terwijl imk niets kon doen. En wat ik nog erger vond was dat ik ze hoorde lachen toen ik wegliep. De les die ik hieruit geleerd heb en die ik eigenlijk ook al wist is: in het vervolg alleen maar met gepast geld betalen!!!
De hamam in Asilah vinden we met behulp van een straatventer die ons voorloopt. In een rap tempo worden we meegenomen door de kleine straatjes van Asilah.
Alvorens de hamam in te gaan moeten we ieder een ticket van 10 dirham kopen om binnen te komen. Bij binnenkomst moeten we deze overhandigen aan de persoon die achter de balie zit. Uiteraard waren de vrouwen en de mannen hamams strikt gescheiden!
Ik was erg blij dat er op het moment dat ik aankwam er verschillende Marokkaanse vrouwen waren die Nederlands spraken. Zij vertelden me precies wat ik allemaal moest doen. Het is toch wel spannend vond ik om daar als enige westerse vrouw binnen te komen en me daar te gaan zitten wassen. Ik werd ook door iedereen aangestaard of was ik één of ander buitenaards wezen. Ik moest twee emmers en een kleine emmer mee naar binnen nemen. Naar gelang ik het zelf wilde kon ik naakt gaan of met een onderbroek aan. Vervolgens de hamam inlopen en een keuze maken uit één van de ruimtes die stuk voor stuk gevuld waren met vrouwen van verschillend formaat van boven en onder. (helaas voor de lezers zijn hier geen foto’s van)
Hoe verder naar binnen hoe warmer de kamers werden. Aangezien ik het graag warm heb koos ik voor de één na warmste. Ik vond een mooi plekje in een hoekje die ik eerst goed schoon heb gemaakt met water. Want je weet maar nooit wie daar met haar kont voor mij gezeten heeft??
Vervolgens ben ik mijn emmers gaan vullen met lauw water en heb me uitgebreid afgschrobd met speciale zeep die ik van mijn buurvrouw mocht lenen. Zij sprak heel goed frans en met mijn frans kom ik gelukkig ook wel een heel eindje.
Toen ik klaar was was het Wiro’s beurt naar binnen te gaan. Hij heeft in de tussentijd met Emma in een Salon de Thé gewacht. Na een klein half uurtje kwam ook Wiro helemaal fris en fruitig retour.
Tijdens de wandeltocht terug naar de boot passeren we vrouwen die henna aan het zetten zijn. Dat wilde ik ook wel eens proberen. Ik heb daar mijn hele handen vol laten kliederen met bruine henna. Ook Wiro moest eraan geloven en zijn binnenkant van de hand werd helemaal begaffeld. Toen het gedroogd was, was het resultaat dat mijn henna (gelukkig) niet zo goed gepakt had. Gelukkig, want het viel wel een beetje tegen. Die van Wiro daarentegen zat er goed op. Daar loopt hij nog wel een paar weken mee rond denk ik!
Bij terugkomst op de boot blijkt dat onze guard zijn werk toch niet helemaal naar behoren heeft gedaan, maarja wie denkt dan ook dat iemand er met ons ankerballetje vandoor zou gaan? Het feit dat dit ding meegenomen is is niet zo erg, alleen het aanschaffen van een nieuwe wordt een probleem daar deze zaken hier niet voor het oprapen liggen. De reserve ankerbal die we hebben laten we mooi liggen waar hij ligt. In plaats daarvan gebruiken we wel een lege plastik vijf liter fles van het water, die zullen ze hopelijk wel laten liggen.
De laatste avond in Asilah maken we nog een feestje met een Mexicaans bandje in een kroeg waar wonder boven wonder alcohol geschonken werd.
De dag erna besluiten we met een lichte hoofdpijn verder te zeilen richting Rabat, zo’n 150 mijl zuidelijker.