Fernando de Noronha

Eindelijk hebben we weer internet verbinding. We lopen daardoor een beetje achter met de verhalen.
Ondertussen zijn we al op Fernando de Noronha geweest (waar we geen verbinding hadden) maar waarvan nu wel het verhaal:

Zondagavond 22.15 uur plaatselijke tijd varen we de evenaar over. Voordat we daar zijn zie ik op de lijn die de evenaar zou kunnen zijn allemaal wolkjes achter elkaar, alsof ze wilden zeggen: “hier is de evenaar”.
De fles champagne wordt ontkurkt en we drinken twee glaasjes. Ook Neptunus drinkt een glaasje met ons mee (een flinke slok wordt overboord gegooid).
Als we zo buiten zitten te genieten van ons glaasje champagne hoor ik ineens iets boven ons. Als ik kijk zie ik boven onze hoofden iets bewegen. Als ik heel goed kijk zie ik dat het een vogel is. Deze blijft een tijdje boven ons zweven en vertrekt daarna weer. Zou dat Neptunus geweest kunnen zijn? We vinden het beiden wel heel vreemd dat er zo ver van het vaste land nog een vogel vliegt.
Na deze mijlpaal is het nog maar twee dagen naar Fernando de Noronha. We hebben ons voorbereid op deze langere tijd op zee maar als het einde bijna in zicht komt wordt het verlangen om weer aan land te gaan steeds groter.
Tussen ong de 5�.00’ Noord en 1�.00 Zuid hebben we bijna geen wind gehad waardoor we veel op de motor gevaren hebben. Als we de evenaar gepasseerd zijn en ons op het zuidelijk halfrond bevinden krijgen we al vrij snel de zuidoost passaat. De wind hebben we nu half en we maken in een keer een flinke snelheid tussen de 8 en de 9 knopen. Op een gegeven moment begint de wind te ruimen van zuidoost naar zuid waardoor we steeds hoger aan de wind moeten gaan varen. De snelheid wordt er niet minder op! Totdat we ineens een grote knal horen. Dat geluid belooft niet veel goeds. Wiro gaat naar het dek voor en stelt vast dat de borgpen weer uit de genua geschoten is. Ondanks de voorzorgsmaatregelen die we genomen hadden dat dit niet meer zo makkelijk zou kunnen gebeuren. Gelukkig waren we er op tijd bij waardoor we wederom de boel moeten gaan repareren. Na een tweetal uurtjes zijn we dan weer zover dat we kunnen gaan zeilen met de genua maar dan wel gereefd zodat er niet teveel krachten op de aansluiting komen. Als we straks in Brazilie zijn moeten we hier toch een andere oplossing voor gaan verzinnen om het steviger vast te maken.
De laatste nacht moeten we de motor bijzetten omdat we de wind zo tegen hebben. Dan de volgende morgen (dinsdag) rond 10.00 uur zien we in de verte het eiland Fernando de Noronha liggen.
Om 12.00 uur plaatselijke tijd lopen we de baai in van Fernando de Noronha binnen. We worden meteen welkom geheten door een hele school dolfijnen. Eerst zijn het er twee, dan drie totdat we er tientallen om de boot hebben zwemmen en springen. Prachtig!!
We gooien ons anker uit voor een groot cruise schip wat daar ook voor anker ligt. Alvorens ons te gaan registreren doen we eerst nog wat kleine klusjes aan boord. De grootste bende wordt eerst even opgeruimd. Onderweg hebben we nog een wasje gedaan die ik nu mooi op kan hangen. Gelukkig hebben we niet veel was van de afgelopen negen dagen want we hebben die dagen als Adam en Eva geleefd.
Als we klaar zijn met alles gaan we met onze dinghy richting wal. Het is even zoeken waar we hem achter moeten laten, maar dat blijkt dus gewoon op het strand te zijn. We trekken hem met man en macht het strand op en gaan op zoek naar de plaats waar we ons moeten registreren. Deze is snel gevonden. Ik blijf met de honden buiten zitten wachten en Wiro gaat naar binnen. Het duurt een hele tijd maar eindelijk na een dik half uur gaat de deur weer open. Alles is geregeld qua formaliteiten en de honden mogen op het eiland als ze maar aangelijnd blijven. Wiro vertelt dat de dierenpaspoorten met de uiterste precisie werden doorgenomen.
Het eiland Fernando de Noronha is een erg groen eiland in tegenstelling tot de droge Kaap Verden.
We zijn best moe en besluiten na een pilsje gedronken te hebben in een barretje terug te gaan naar De Zwerver waar we even het water induiken en iets gaan eten daarna willen we uitrusten van de lange reis.
Onder het genot van een glaasje champagne (wat nog over was van de evenaar) ben ik het eiland gezicht aan het bekijken. Rotsen rijzen op uit de zee en de oceaandeining slaat hier met bulderend geweld tegenaan. Boven op een rots ontwaar ik een oud fort. Als ik dan iets verder naar rechts kijk zie ik een enorme rotspartij fier overeind staan. Het komt me een beetje voor als een mannelijk lichaamsdeel. Als ik dan nog verder naar rechts kijk zie ik twee even grote rotsen naast elkaar liggen en deze lijken warempel wel op twee vrouwelijke lichaamsdelen. Ik begin me al af te vragen of mijn geest werkelijk zo pervers is totdat ik in ons reisboekje lees dat Fernando de Noronha één van de meest erotische eilanden is van Brazilie. De eerste rotspartij die overeind staat is de Morro do Pico (fallusberg), deze heuvel zou naar men zegt de door goden versteende fallus van een zondige minnaar zijn. Het andere rotsenpaar wat ik ontwaard had schijnen de Dois Irmaos (twee borsten) te heten.
Voor de volgende dag hadden we het voornemen de onderwater wereld eens van dichtbij te observeren maar door onze verkoudheid leek het toch beter het duikavontuur even uit te stellen. In plaats van de duik huren we een buggy om het eiland te verkennen. Maar eerst moet in de ochtend nog een stempel gezet worden door de politie in ons paspoort. Dit heeft ook weer heel wat voeten in aarde. Uiteindelijk heb ik de hele ochtend zitten te wachten met de honden terwijl Wiro met de politieagent alles heeft geregeld. Hij moest mee naar het bureau komen om papieren in te vullen. De honden mochten van de beambte niet mee in de auto. Dan zit er niets anders op dan te wachten. Ik denk in de tussentijd van een internet punt gebruik te kunnen maken. Helaas is er geen internetverbinding.
Met de buggy bezoeken we een paar stranden waar schildpadden hun “kraamkamer” hebben. Waarschijnlijk zijn we al te laat om de kleine schildpadjes hun gang naar de oceaan te zien maken vanuit hun nest wat 70 cm diep door moederschilpad is gegraven in het zand. Hierin legt zij haar eitjes en deze worden gedurende 50 dagen opgewarmd door de zon waardoor ze op een gegeven moment uit komen.
Ook regelt Wiro nog even wat stukken metaal om ons probleem mee op te lossen met de genua. De hitte doet ons vervolgens weer terug naar de boot gaan waar we een frisse duik nemen.
We moeten ons ook weer klaar gaan maken voor vertrek. De volgende morgen (donderdag) zullen we in allervroegte vertrekken richting Recife, een tochtje van twee dagen en twee nachten. We zullen dan zaterdag op tijd daar zijn om de carnaval mee te kunnen maken.