In het kielzog van de grote ontdekkingsreizigers

Donderdagmorgen 19 februari halen we helemaal geradbraakt het anker op in Fernando de Noronha. Er liep een enorme swell de haven binnen waardoor De Zwerver inclusief bemanning van hot naar haar werd geslingerd. Gedurende de nacht ben ik aan het rondscharrelen geweest om een zo optimaal mogelijk plekje te zoeken om te slapen. Deze plek bleek de bank beneden in de salon te zijn, daar heb ik me opgerold en uiteindelijk heb ik toch nog voor een aantal uurtjes de slaap kunnen vatten.
Nu vertrekken we, in het kielzog van grote ontdekkingsreizigers van verschillende nationaliteiten (Portugezen, Duitsers, Spanjaarden, Engelsen en Hollanders) die vanaf het jaar 1500 het land Brazilië ontdekten, ook wij richting het vaste land van Brazilië.
De ontdekkingsreizigers uit het verleden zullen tegen vele problemen aan zijn gelopen op hun schepen. Echter deze zullen niet van technische en motorische aard zijn geweest. Wij als ontdekkingsreizigers van deze eeuw lopen op dit moment tegen de problemen aan van motorische en elektronische aard. De generator (onze stroomvoorziening aan boord die alle elektrische apparatuur laat werken (op De Zwerver is alles elektrisch)) stoot een enorme hoeveelheid (zwarte) dampen uit wat ons niet normaal lijkt. Wiro besluit een kijkje te gaan nemen en meent dat de uitlaat kapot is. Als hij de buitenste uitlaat loskoppelt constateert hij dat hier niets mee aan de hand is. Waarschijnlijk zit er binnenin de generator een lek in de uitlaat. Ik vraag me af of het Sinterklaasfeest in Brazilië samen met carnaval wordt gevierd want na een tweetal uren komt Zwarte Piet uit het motorruim gekropen met een kapotte uitlaat in zijn handen. Zwarte Piet blijkt Wiro te zijn die ocharm in de hitte heeft zitten ploeteren om deze kapotte uitlaat eruit te krijgen. Hij kon een boutje niet loskrijgen waardoor hij met een grote draadschaar een sleuteltje passend heeft gemaakt waardoor hij zodoende er wel bij kon. De leerschool die hij in het verleden van Wim Bergsteijn heeft gehad werpt wederom zijn vruchten af. Als we niets hebben maken we wel wat. We moeten roeien met de riemen die we hebben wordt steeds meer onze filosofie. Om toch aan onze noodzakelijke stroom te komen hebben we de motor bijgezet ondanks het prachtige zeilweer.
Dat we moeten roeien met de riemen die we hebben blijkt later wel weer. Doordat we zoveel op de motor aan het varen zijn raakt op een gegeven moment de diesel op in de dagtank. Als deze leeg is gaat een pompje vanzelf diesel pompen uit de hoofdtank. Maar als ook deze leeg is dan blijft het pompje lopen, totdat hij er de brui aangeeft. (we hebben overigens drie hoofdtanks voor diesel) Dit overkomt ons dus, door het motorgeluid hebben we het pompje niet gehoord. Gevolg is dat we de diesel uit een andere tank niet kunnen oppompen en daardoor de motor niet kunnen laten lopen en daardoor dus ook geen elektriciteit hebben. Wiro meent zich nog te kunnen herinneren een reserve pompje besteld te hebben. Hij gaat op zoek maar vind niets. Wel andere pompjes maar niet het betreffende pompje. Hij begint nu toch wel een beetje te twijfelen of hij het ding ook wel echt besteld heeft en besluit naar de leverancier te bellen of hij dit bewuste pompje destijds besteld heeft. Deze kunnen ons ook niet verder helpen.
We besluiten op een gegeven moment maar een pompje aan te sluiten die normaal gesproken water moet oppompen. Dat zou het onzes inziens ook moeten doen voor zolang. Het is even spannend als we het aanzetten of hij het ook wel gaat doen. Gelukkig hij doet het. De dagtank wordt weer gevuld en we kunnen weer met een gerust hart verder.
Als we dit probleem opgelost hebben hoor ik op een gegeven moment de hengel ratelen die we achter de boot hebben hangen. We hebben weer beet! Nu maar hopen dat we hem binnen kunnen halen, want we hebben het nu al een paar keer gehad dat de vangst ontsnapt. Emma komt er ook weer met haar neus meteen bovenop staan want die herkent het geluid van de hengel meteen en weet wat er nu te wachten staat. Wiro haalt langzaam maar zeker de draad op. Het is een lastig karwei. Er zou wel eens een flinke knaap aan kunnen zitten. Dan zien we een vis naar de oppervlakte komen. Hij is gróót, zeker wel anderhalve meter lang! En wat heeft hij een grote en scherpe tanden in zijn bek!! Ik ben er huiverig voor hem binnen te halen. Dadelijk zet hij die enorme tanden in één van onze benen. Met de pikhaak halen we hem binnen en Wiro boort hem dadelijk een schroevendraaier door zijn kop. De angst is weg dat hij ons kan bijten. We ontschubben de vis en halen de ingewanden eruit. Daarna maken we er mooie moten van die we straks als we in Recife aankomen kunnen weggeven. Ik pak het vissenboek erbij want we willen uiteraard ook wel even weten wat het voor een soort vis is. Het blijkt een baracudo te zijn.
Zaterdagmorgen zien we in aller vroegte de skyline van Recife langzaam maar zeker dichterbij komen.
We moeten door een kanaal varen om de haven te bereiken die helemaal achterin ligt. We constateren helaas dat we door een riolering aan het varen zijn. Na al dat prachtige azuurblauwe zeewater is dat wel even een domper. Ook moeten we in het kanaal opletten dat we niet aan de grond lopen. Af en toe zien we 1.40 m voorbij komen op de dieptemeter.
Gelukkig komen we zonder problemen aan in de Cabanga iate clube. We zien dat er meer zeiljachten naar Recife zijn gekomen. Gelukkig is er voor ons toch nog een plekje achter in de haven.
We worden goed geholpen door twee Braziliaanse mannen die ons vastleggen aan een andere boot. We hebben water en kunnen ons ook aansluiten aan de elektriciteit. Echter hiertoe moet wel eerst een andere oplossing gevonden worden daar onze aansluiting niet past. De aansluiting wordt losgekoppeld en de mannen stoppen de draadjes in het stopcontact. We hebben stroom maar zijn niet zo blij met de manier waarop.
We komen er achter dat we ons nog niet kunnen registreren bij de politie en de douane. Zij gaan pas woensdag weer aan het werk als de carnaval is afgelopen.
Ook moeten we op zoek naar een lasser of een lasapparaat om de uitlaat van de generator te repareren. Dit moeten we eerst geregeld hebben voordat we verder kunnen richting Salvador.
We hebben een nummer gekregen van de havenmeester van een plaats waar we dit kunnen laten lassen maar helaas neemt er niemand op.
We besluiten ’s middags naar de carnaval te gaan kijken in Oud-Recife.
Onze verwachtingen zijn hoog gespannen over hoe de praalwagens en prachtig uitgedoste mensen in het echt eruit moet zien.
Als we in de stad aankomen, lopen we de richting in waar we de muziek vandaan horen komen. Al snel zien we een dansende menigte. Er komt een grote wagen aangereden met grote en luide luidsprekers waar opzwepende muziek uitkomt. Eromheen dansen en springen de mensen en er wordt flink met bier gegooid. Wij proberen ons met moeite door de schaars geklede, zwetende mensen te wringen. Het lijkt of het steeds drukker en voller wordt en bij mij begint meer en meer het gevoel naar boven te komen er zo snel mogelijk uit te willen geraken. Het is moeilijk te zien welke kant we op moeten om dit doel te bereiken, we lopen dus maar een kant uit. En dan eindelijk na een dik half uur wordt het iets minder druk en kunnen we eindelijk weer iets anders zien dan alleen maar zwetende, drinkende, dansende, springende, met biergooiende, schaars geklede mensen. We besluiten zo snel mogelijk weer een taxi terug naar de haven te pakken om daar op de boot uit te rusten van de reis én van dit carnavals avontuur.