De oceaan laat haar boze gezicht zien

In Agadir hebben we twee weken gespendeerd om de boot weer in orde te maken, teneinde te kunnen vertrekken naar de Canarische eilanden.
Twee Marokkaanse jongens hebben ons gelukkig geholpen om de boot weer helemaal te doen glimmen als nieuw.
We bezoeken ook nog een Marokkaanse familie waarvan oma maar liefst 105 jaar oud is!! Hier eten we de lekkerste tajine die we ooit gehad hebben. Alle ingrediënten hebben ze zelf verbouwd en de kip wordt uitgezocht om geslacht te worden (zielig).
Ondertussen houden we ook de weerkaarten in de gaten om te kunnen zien wanneer de juiste tijd is om over te gaan naar de Canarische eilanden.
Dan hebben we een “weather-window” gevonden om te vertrekken.
Woensdag 29 oktober zijn we helemaal klaar voor vertrek. We moeten weer afscheid nemen van de geweldige mensen die we in de haven van Agadir ontmoet hebben. Dat blijft toch altijd weer moeilijk dat afscheid nemen, maar ook dat hoort bij het reizen. Ed van de Salty Dog (die ons veel geholpen heeft met de boot in orde te maken) zullen we in de toekomst nog wel eens tegen gaan komen daar hij ongeveer dezelfde plannen heeft als ons. Canarische eilanden, Kaap Verdie en zo snel mogelijk over naar Brazilie.
Om 7.00 helpen Robert en Zoe ons met het losgooien van de trossen. Zij verblijven op een classic zeiljacht die eind november met een regatta naar de Carieb vertrekt. We zijn binnen de korste keren los en zetten koers richting open zee.
We moeten op de motor een stuk varen, maar na een uurtje of wat steekt de wind op met meteen 25+ knopen van opzij (halve wind). We gaan lekker zeilen maar besluiten wel al gereefd te gaan. Dit was een goed besluit van ons want het bleef niet 25+. De wind bleef maar toenemen, wat overigens niet voorspeld was door onze weerkaarten van U-grip. Wel hebben we op de Navtex een bericht gezien dat er mogelijk een storm zou kunnen komen. We twijfelen een hele tijd of het misschien verstandig is om rechtsomkeert te maken naar Agadir. Ondertussen hebben we 35+ wind. De zee begint op te bouwen en we hebben al aardige golven te verwerken. Om 9.45 uur besluiten we dan toch ons om te draaien. Drie kwartier later ziet Wiro dat de wind afneemt en we besluiten toch maar weer om te draaien en koers te zetten naar Lanzarote. Hadden we dat maar niet gedaan. De wind blijkt even te zijn afgenomen maar gaat daarna weer lekker verder tussen de 35 en 40 knopen. Niet zo’n fijn vooruitzicht wetende dat we nog zo’n 200 zeemijl (ca 380 km) te gaan hebben zonder een haven in te kunnen. Toch gaan we verder want omdraaien is ook geen optie meer daar we anders in het donker aankomen in Agadir en daarnaast ook nog eens aan de wind Van voren wat betekent ook golven van voren) moeten gaan varen. Misschien gaat de wind nog wel liggen denken we, maar helaas.
Rond vijf uur in de middag diezelfde dag beginnen we toch wel honger te krijgen. Ik ben blij dat ik in Agadir nog een flinke portie nasi gemaakt, dat blijkt de komende twee dagen onze enigste warme maaltijd. Koken met deze zeegang is onmogelijk, laat staan iets opwarmen. Toch ga ik een poging wagen. De potten en pannen vliegen me al snel om de oren. Ik mis nu ook wel een sling om me mee vast te maken aan het fornuis. Met één hand moet ik me opvangen en met de andere probeer ik zo goed en kwaad als het kan het eten op te warmen.
Na een half uurtje ploeteren in de kombuis heb ik dan toch een warme maaltijd kunnen fabriceren. Die eten we met veel smaak op, zijn die blauwe plekken die ik heb opgelopen toch ergens goed voor geweest.
De avond begint te vallen en nog steeds is de wind niet afgenomen. We ontvangen wel weer een navtex bericht dat de wind af zou gaan nemen. Maar wanneer en hoeveel vragen wij ons af??? We roepen daarom maar een vrachtschepen op die we op een 15 mijl afstand passeren. De stuurman kon ons ook niets meer vertellen dan wat de navtex zegt over het weer. Wel meldt hij dat de golven op zee minimaal zes meter waren, dit kon hij afmeten aan de grootte van zijn schip. Maar dat hadden we zelf ook wel zo’n beetje ingeschat.
We blijven binnen in het pilothouse omdat als we naar buiten gaan we binnen de kortste keren overspoeld worden door het zilte nat. Af en toe gaat Wiro wel even kijken of er geen schepen komen en kijken of alles verder in orde is. Ik ben als de dood dat hij door een golf overboord wordt gespoeld en vraag steeds of hij zich wel heeft vastgelijnd. Emma wil steeds mee naar buiten maar die houden we met alle geweld binnen. Als er iemand overboord gaat in dit weer is het mijns inziens onmogelijk nog iemand binnenboord te halen.
De golven zijn immens die we zien. Grote brekers die een lawaai maken vanjewelste. De zee is woest en laat zijn boze gezicht nu aan ons zien, beangstigend is het vind ik. Als we bovenop een golf zitten kijken we in een diep dal. Dit hebben we nog nooit zo meegemaakt. We hebben beiden spijt als haren op ons hoofd dat we niet hebben doorgezet om terug te keren naar Agadir. Ook zijn we boos op onszelf dat we vertrokken zijn met een gale warning op de navtex. We besluiten de volgende keer toch nog een keer extra te overdenken of we wel zullen vertrekken. Als ik midden in de nacht in bed lig in de achterkajuit en Wiro zich op de grond in het pilothouse heeft genesteld komt er een zwarte golf de kuip en het pilothouse binnen. Dat was voor mij het punt dat mijn zenuwen het even begaven. Alles was kleddernat. Vanaf het plafond droop het zeewater naar beneden. Het beeldscherm, toetsenbord, alle navigatieappartuur de kussens, het beddengoed, ALLES kleddernat met zeewater. Ook het logboek wat ik zo fijn had bijgehouden dreef op een laag water op onze kaartentafel. Emma ruikt naar natte hond omdat ze de hele golf over zich heen heeft gekregen. Ze zoekt haar heil elders en vindt een beschut plekje onder trap tussen de schoenen van Wiro. Op zo’n moment realiseren we ons heel goed dat we op De Zwerver en onszelf zijn aangewezen om de storm te overwinnen. Ik moet er niet aan denken dat er iets kapot gaat op zo’n moment. Net toen ik dit gedacht had zegt Wiro dat de hydraulica het niet meer doet. Dit houdt in dat we de zeilen niet meer kunnen reven en ook niet meer groter kunnen maken, de lieren werken niet meer hydraulisch, de boegschroef is buiten werking en de kiel is niet meer op- of neergaand te bewegen. Dit is echter een zorg voor later voor als we bij de haven aankomen. Toch vragen we ons op zo’n moment af of er stiekem niet meer kapot is aan de elektronica. Deze schade is volgens ons te wijden aan het water wat in de kuip terecht komt en over het stuurwiel spoelt waar de elektronica zich bevindt (dat wordt een hoesje maken voor eroverheen). We zien dat de bijboot gelukkig nog braaf aan de davits hangt en niet door een golf eraf is geslagen
Gelukkig zijn de zeilen al dusdanig gereefd dat het veilig is. De volgende morgen rond 9.00 uur zien we dat de wind eindelijk afneemt naar 25+ knopen. Langzaam maar zeker wordt de zee ook weer wat rustiger waardoor het comfortabeler wordt aan boord, we kunnen warempel weer een beetje gaan leven.
Als we de haven in zicht krijgen rond 17.00 uur 's middags gaan we ons beraadslagen over het binnenhalen van de zeilen. Het grootzeil gaat manueel gemakkelijk naar binnen. Echter de kotter wil niet manueel naar binnen gaan. Wiro oppert het idee om dan maar rondjes te draaien met de boot om zodoende het zeil langzaam maar zeker binnen te krijgen. Na een aantal rondjes gedraaid te hebben is ook dit zeil binnen, weliswaar niet netjes maar goed genoeg. We varen om 17.45 uur de haven van Puerto Calero binnen op Lanzarote, precies 35 uur later na vertrek uit Agadir. Er staat nog aardig wat wind maar gelukkig blaast hij ons naar het pontoon waar we moeten aanleggen om ons te melden. Als we naar een andere plaats moeten verkassen missen we wel de boegschroef, de wind blaast ons terug naar de steiger. Het is lastig De Zwerver van de kant te krijgen. Als we hem voldoende achteruit zetten lukt het ons om van de wal weg te varen en aan te leggen aan de steiger die ons toegewezen is.
We gaan De Zwerver af en voelen ons wiebelig. Als we over een rechte lijn zouden moeten lopen zou iedereen denken dat we een fles wijn meester hebben gemaakt. Dat was op dat moment echter nog niet het geval. Na die 35 uur op een woeste zee, elke golf voelende op die 220 mijl hebben we echte zeebenen gekregen. De fles wijn die we daarna opengetrokken hebben smaakt ons uitstekend. Na gedane arbeid is het goed om te rusten, en we vallen dan ook als een blok in slaap als we het bed geraakt hebben. We slapen die nacht als marmotjes.
Morgen is weer een dag om de ravage die de storm veroorzaakt heeft te ordenen en alles weer te repareren wat kapot is gegaan.