Caraibische oversteek

Om de bijbehorende foto's te bekijken klik op de volgende link:
https://picasaweb.google.com/Photo.Bakker/OversteekCaraibischeZee#
Om vanuit Curaçao naar Cuba te zeilen steek je de gehele Caribische zee over noordwaarts. Daar de wind altijd oost is, is dit een heel comfortabele koers om te zeilen. De wind hebben we half waardoor de boot niet al teveel onder helling ligt en we toch een goede snelheid kunnen maken. Als we echter goed en wel op weg zijn merken we dat de wind toch meer zuidoost is waardoor we hem wat achterlijk hebben. Onderweg twijfelen we toch nog over Ile a Vache. Zullen we er toch maar heengaan? Ook al is het alleen voor een tussenstop om even te rusten en Emma fatsoenlijk telaten plassen. We besluiten het toch te doen en zetten alvast wat koers richting Ile a Vache. Echter na een nacht gezeild te hebben bekruipt mij toch weer een gevoel het toch maar liever niet te doen. Na het ongeluk met Maya ben ik zeer op mijn hoede met alles, en wil zoveel mogelijk problemen gewoonweg voorkomen, dus dan toch maar niet naar Haiti. Wiro is degene die met name de nachten zeilt. Ik ben een paar uurtjes op en de rest doet Wiro. Daar we AIS hebben en radar (met alarm) kunnen we tijdens de wacht de ogen toch wel sluiten. We zijn ons onderweg ook steeds aan het bedenken waar heen te gaan op Cuba. We besluiten naar het noordoosten te gaan, daar schijnt een haven te zijn waar we ons in kunnen klaren. Ook is het vanuit daar nog steeds makkelijk de sprong naar de Bahama’s te maken. Als we ons tussen Haiti en Jamaica bevinden zetten we de koers uit naar het oosten van Cuba. In de nacht dat we daar zeilen roept Wiro me ineens uit bed. Hij zegt: “kleed je aan, want het is mogelijk dat we dadelijk Amerikaanse coastguard op bezoek krijgen”. Wat krijgen we nou, denk ik. En doe toch maar wat hij zegt. Ik kijk naar buiten en zie daar inderdaad een groen klein lichtje op ons af komen. Op de AIS zien we alleen gegevens omtrent de koers en snelheid en een MMSI nummer, verder niets. Geen naam van de boot, geen bestemming niets. Ik begin me steeds ongemakkelijker te voelen, om maar niet te zeggen dat ik het gewoonweg bijna in mijn broek deed…….alle kleuren van de regenboog! We voeren langs Haiti, en ik dacht dat het misschien wel piraten waren die ons wilden enteren. Maarja, als dat zo was dan zouden ze zich toch niet kenbaar maken op de AIS?? Het is overigens zo dat tussen Jamaica en Haiti een heel klein eilandje ligt (Navassa) dat bij Amerika hoort, vandaar dat Wiro vermoed dat het Amerikanen waren. Het bootje vaart op 0,10 mijl achter ons langs en gaat ons vervolgens aan bakboordzijde volgen. Ze varen een heel stuk met ons op en ineens zien we ze langzaam maar zeker van ons verwijderen. Wiro wilde ze nog oproepen om de weerberichten te vragen. Als ik gerustgesteld ben ga ik terug het bed in. Achteraf hoor ik dat Wiro nog even koers verlegd heeft en ze gevolgd heeft, kwajongensstreken………De volgende morgen zeilen we tussen de twee eilanden uit en we merken dat meteen de wind en de stroming veranderd. Beiden in ons nadeel. De wind met 20 knopen van voren, de stroming tegen en flinke golven tegen. Behoorlijk oncomfortabel en we gaan nog maar 4 knopen per uur vooruit, terwijl we nog 100 mijl te varen hebben eer we de zuidoost kust van Cuba bereikt hebben. Een snelle berekening zegt ons dat we als we verder varen deze koers nog een heel etmaal moeten boksen tegen de elementen, en dat op mijn verjaardag!!!! De keus was snel gemaakt om de koers dan toch maar te verleggen richting westen om dan toch maar naar Cienfuegos te gaan, wat twee dagen langer varen is. Liever twee dagen comfortabel varen dan een heel etmaal bijna niet te kunnen leven aan boord!! Ook voor Yasmijn wel prettig want die vind het wel leuk om in de kuip te spelen als ze wakker is. Zij doet het overigens heel goed onderweg! Is niet ziek, niet vervelend, doet haar slaapjes, speelt fijn, alleen eten doet ze iets minder. We laten haar goed drinken en melk neemt ze ook goed. We hebben niets te klagen. Meer zorgen heb ik om Emma in verband met ontlasting. Maar na twee dagen heeft ze al gepoept en geplast aan boord. Die moet ook altijd weer even wennen als we een tijd op zee moeten doorbrengen.
Na vijf nachten op zee kunnen we eindelijk ankeren op een van de eilanden aan de zuidkust van Cuba: Archipiélago de los Jardines de la Reina. (deze eilandengroep omvat ca 600 onbewoonde koraaleilanden, en toeristen zijn er ook niet, alleen vissertjes). We zetten koers naar het eerste meest oostelijke eiland Cayo Cabeza del este. Naarmate we het eiland meer naderen zien we de dieptemeter steeds ondieper water aangeven, op een gegeven moment hebben we nog maar 1,8 meter onder de kiel. We besluiten toch maar rechtsomkeert te maken en ons wat meer te verwijderen van het eiland voordat we hier dadelijk aan de grond lopen. OP 4 meter gooien we ons anker uit en maak ik een maaltijd klaar. We eten rustig en Wiro gat nog even slapen. Als hij wakker wordt haalt hij het anker op en varen we door de nacht naar een volgende ankerplaats, het meest westelijke eiland Cayo Bréton. Hier willen we de volgende dag doorbrengen om zodoende te voorkomen dat we in de nacht Cienfuegos binnen moeten lopen. (Een onbekende plaats lopen wij liever niet bij nacht binnen, ook niet wanneer aangegeven wordt in de boeken dat dit wel mogelijk is.)
Als we Cayo Bréton naderen merken we dat de diepte meter het niet meer doet. Dat is wel heel erg vervelend, om maar niet te zeggen gewoonweg KL… hier bij die koraal eilanden. We kunnen nu niet zien hoeveel water we nog onder de boot hebben. Het kan ook weer niet anders. De hele weg hebben we geen problemen gehad. Niet met de generator, niet met de watermaker, alles liep op rolletjes. Maarja het kan gewoonweg niet dat alles het doet op een boot, het één na het andere gaat kapot, en nu dus onze diepte meter, net als we die heel hard nodig hebben. Gelukkig hebben we nog een sonar die we meteen aanzetten. En natuurlijk ben ik er ook nog die voor op de boegspriet op de uitkijk kan staan om te zien of we voldoende water hebben en of we ons boven koraal begeven, wat we uiteraard zeker iet willen. De rustdag die we gepland hadden hier op Cayo Bréton wordt een klusdag. De processor van de diepte meter haalt Wiro eruit (waarvoor een hele hut op zijn kop gezet moet worden) en zet een andere reserve die we bij ons hebben erin. Op hoop van zegen…….Helaas ook die doet het niet. Er blijft niets anders over dan ons dan maar over te leveren aan de sonar en mijzelf om de diepte te bepalen de komende trip op Cuba. Als we zo’n beetje klaar zijn met het rommelen met de dieptemeter hoor ik een ronkend geluid op ons afkomen. Ik kijk naar buiten en zie dat er een vissersboot op ons afkomt. Ik heb in mijn hele leven nog nooit zo’n gehavend, verroest, uit elkaar vallend schip gezien als van die vissers. Het verbaast me dat hij überhaupt nog drijft en vaart! Ze roepen bij het langsvaren of we langoesten willen. Daar zeggen wij geen “nee” tegen. Ze ankeren naast ons en laten hun bijboot te water. Voor een fles alcohol willen ze vier grote kreeften ruilen. Wij snorren onze fles rum op uit Frans Guyana en overhandigen de fles aan de vissertjes. Ook geven we ze nog een paar stukken zeep en frisdrank uit de koelkast. Nadat ze vertrekken met hun buit komen ze een uur later terug met zelfgemaakte viskoekjes en een enorme zeebaars. Die mogen we ook hebben. Maar ze willen wel nog drie stukjes zeep hebben want ze zijn met zijn zevenen aan boord. We geven ze de zeep en geven ook nog wat spulletjes mee voor hun kinderen. Voordat ze vertrekken komen ze zeggen dat ze gaan en geven ons nog twee kilo tomaten en een hele tros bananen. We zijn ontroerd door de vrijgevigheid en de vriendelijkheid van deze mensen. Ongelofelijk, ze hebben zelf bijna niets maar delen alles wat ze hebben met ons. Onze eerste kennismaking met de Cubanen bevalt ons uitermate! Na een dag gelegen te hebben halen we ons anker op en varen door de nacht naar Cienfuegos waar we verwachten de volgende morgen aan te komen.