CUBA zuidwest

We overstelpen jullie met verhalen, maar het kon helaas niet anders in verband met de slechte internetmogelijkheden in Cuba. We hopen dat jullie nog niet moe gelezen zijn.........
de bijbehorende foto's zijn te vinden op:https://picasaweb.google.com/Photo.Bakker/CUBA#
Aangekomen in de haven van Cienfuegos maken we eerst kennis met een heel leger Cubaanse autoriteiten. We hebben de gele Q vlag gehesen om te laten zien dat we nog niet zijn ingeklaard, en om te laten zien dat we “healthy” zijn. Er wordt ons gezegd dat we op de dokter moeten wachten, deze moet eerst aan boord komen alvorens wij voet aan wal mogen zetten. Na een half uurtje wachten komt daar eindelijk de dokter. We verwachten dat we helemaal ondervraagd worden over onze gezondheid en misschien wel onderzocht? Dat hij onze inentingenboekjes wil zien etc. Niets van dat alles! Hij maakt een praatje met ons, drinkt een glas Cola, speelt met Yasmijn en krijgt nog een stuk zeep. Dat was de dokter, de gele vlag kan omlaag.
Vervolgens krijgen we bezoek van de veterinario en de havenmeester. De veterinario bekijkt het paspoort van Emma, alleen de vaccinatie van rabiës is voor haar van belang. Daarna vraagt ze wat we voor levensmiddelen bij ons hebben. Ik neem haar mee naar binnen en laat haar de groenten in de koelkast zien, dat is okee. Ze vraagt of we ook vlees mee hebben genomen en ik wijs naar de diepvries. Z vraagt of ik er het vlees uit wil halen. Ik neem een zak stoofvlees eruit, deze wordt even geïnspecteerd en ze knikt bevestigend. Dat is ook oké. We mogen ons eten houden!!
Daarna is de havenmeester aan de beurt, een jongedame die de indruk wekt de eerste keer de formulieren in te vullen. Ze wordt daarbij bijgestaan door de veterinario. Na een aantal malen een formulier te moeten verscheuren lukt het haar eindelijk een formulier foutloos in te vullen. We denken dat ze klaar is maar dit zelfde formulier moet nog een drietal keren worden ingevuld. Waar zijn de kopieerapparaten of beter gezegd de carbonpapiertjes??
Nadat deze twee klaar zijn moeten we naar de wal waar de douane en de immigration zich bevinden. Bij immigration krijgen we ons visum voor Cuba in ons paspoort, we hebben specifiek gevraagd of ze dit op een los velletje papier kunnen doen en dit is geen probleem. We willen namelijk het zekere voor het onzekere nemen omdat we na Cuba naar Amerika gaan. Je weet maar nooit hoe de Amerikanen reageren als ze zien dat we op Cuba zijn geweest. Na immigrations gaan we naar de douane. Bij hen moeten we een lijst invullen van wat we allemaal wel en niet aan boord hebben. Een hele waslijst. Van wapens tot laptops, telefoons etc. Op het einde wordt ons gezegd dat de mobiele satelliet telefoon verzegeld moet worden. Een half uurtje later komt een douane medewerkster die zichtbaar zwanger is naar de boot om de telefoon te verzegelen. Ze moet een plastik zak hebben en kan vervolgens deze zak met een zegel (een soort hele grote postzegel die ook op dezelfde manier geplakt moet worden) dichtlijmen. Na afloop bieden wij haar allemaal spulletjes aan voor de baby. Ze wimpelt het af, kan het niet aannemen zegt ze. Als we blijven aandringen maakt ze op een gegeven moment een gebaar van handboeien. Ze mag de spullen dus écht niet aannemen anders wordt ze gearresteerd. Als ze vertrokken zijn laten ze ons met een groot vraagteken achter. Waarom een mobiele satelliet telefoon wel verzegelen en een mobiele telefoon niet???? Dat zal voor ons altijd een raadsel blijven!
Na deze hele poppenkast besluiten we eens een kijkje te gaan nemen in Cienfuegos. Bij het naar buiten lopen van de haven worden we al meteen opgewacht door paard en wagen. In eerste instantie denk ik dat de paard en wagens toeristische attracties zijn. Echter bij het binnenrijden van het centrum van Cienfuegos zien we heel veel paard en wagens. Er wordt van alles mee vervoerd: mensen (toeristen én Cubanen), hooi, bouwmaterialen, alles. Het is een gewoon vervoermiddel hier. Net als de fietskarren, de hele oude Amerikaanse auto’s waarvan ik het knap vindt dat ze nog rijden, oude Nederlandse DAF bussen zien we sporadisch langsrijden (er staat nog net niet Weert Station op Haha). Verder zien we hier auto’s die we al járen niet meer gezien hebben, zoals de Lada (ook in limousineuitvoering!)
In de stad aangekomen valt het meten op dat hier geen grote reclame billboards hangen op iedere hoek van de straat van grote merken (zoals Coca Cola). Het enige waar propaganda over gemaakt wordt is de revolutie. We zien grote afbeeldingen van Ché Guevaris (de volksheld) en teksten die bestemd zijn aan het adres van Fidel Castro. Het lijkt wel of iedereen idolaat is van Fidel, of dit ook écht zo is vragen we ons af. Verder valt het op dat er in de stad weinig tot geen supermarkten te bekennen zijn. Alleen hele kleine boetiekjes met allerhande spulletjes . Ik vraag me af waar de mensen hun eten allemaal vandaan halen? Als we in de stad lopen trekken we veel aandacht met Yasmijn én met Emma. Iedereen vraagt hoe oud Yasmijn is en hoe ze heet. En over Emma krijgen we vragen of het een Cubaanse hond is, en als wij hier op reageren dat ze een Portugese hond is vragen ze hoeveel het kostte om haar op Cuba te krijgen. Dan vertellen we dat we hier zelf met de boot vanuit Nederland heen zijn komen zeilen. Dan zien we de mensen al helemaal achterover slaan. Eén veelzeggende opmerking van een jongeman over de hond zal ik nooit vergeten. Hij zei: “die hond mag wel reizen en wij niet”!
Op de terugweg naar de haven gaan we uit eten en voor de verandering bestellen we maar weer eens lobster, daar nog een heerlijke mojito bij en we kunnen we weer even tegen.
We zijn zeer benieuwd wat het binnenland van Cuba te bieden heeft en gaan op zoek naar een auto verhuurbedrijf. Al snel hebben we er een gevonden niet ver van de marina. Vanuit Cienfuegos rijden we noordoost waarts. De afstanden die we af moeten leggen zijn toch verder als we zelf gedacht hadden. Het hele eiland is eigenlijk een stuk groter dan verwacht. Onderweg zien we allerlei vervoersmiddelen. Paard en wagen, oude Amerikaanse oldtimers, oude Russische legervoertuigen die als openbaar vervoer dienen (De mensen zitten achterin de bak…..), ossenwagens en af en toe kom je een gewone wagen tegen. Vaak met een rood kenteken, dit zijn de huurauto’s. Heel herkenbaar dus ook voor de Cubanen. Als we een stad naderen staan ze ons al op te wachten om ons allerlei diensten aan te bieden regen een vergoeding in de Cubaanse Peso Convertible (CUC). Op deze manier kunnen ze wat geld bij elkaar ritselen. (In Cuba zijn twee munteenheden van toepassing. De Cubaanse Peso en de CUC. Die laatste is alleen voor toeristen, maar de Cubanen willen deze CUC ook graag hebben want daarmee kunnen ze allemaal “luxe-artikelen” kopen. De supermarkten zoals wij die kennen zijn alleen met CUC’s te betalen. Cubanen kunnen dus enkel deze CUC via de toeristen bemachtigen want ze krijgen betaald in hun eigen Peso, omgerekend ca E350 CUC per maand.)
Onderweg gaan we ergens picknicken en al snel worden we aangesproken door een plaatselijk boertje die net van zijn runderen afkomt. De runderen zijn van hem privé, maar hij mag ze niet slachten voor het vlees, als hij dat doet kan hij 15 jaar gevangenisstraf krijgen vertelt hij. Varkens en kippen wel. Het rundvlees is waarschijnlijk op de bon hier in Cuba zoals wij hem begrijpen. Het valt ons onderweg ook op dat er heel veel blanke mensen leven op Cuba, en alle mensen zien er niet ontevreden uit. Sterker nog, wij zijn in landen geweest waar mensen het slechter hadden! Hier heeft toch iedereen inkomen van de staat en krijgt onderwijs en gezondheidszorg van de staat. Op veel plaatsen waar we geweest zijn was dit toch niet het geval. In Suriname bijvoorbeeld wordt je in het ziekenhuis weggestuurd als je geen geld hebt! Het Cubaanse systeem heeft in onze ogen dan toch wel zijn voordelen.
Aangekomen in Villa Clara gaan we op zoek naar een casa particular. Dit is een soort bed en breakfast in Cuba. Het is de ideale manier om met de Cubanen in contact te komen, daarnaast zijn ze niet duur, kun je er vaak goed eten en als je er gebruik van maakt help je de mensen ook nog (betalen met CUC’s)! Wat ons betreft ook beter dan de hotels die we gezien hebben hier!! Deze casa’s zijn overigens, naast een restaurant, de enige bedrijfjes die Cubanen particulier mogen hebben. Ze mogen dan twee mensen in dienst hebben. De rest van alle bedrijven op Cuba zijn in handen van de staat. We vinden een mooie slaapplaats, en ook Emma is van harte welkom! Die avond eten we wederom lobster. Ik las trouwens dat Cuba het tweede land van de wereld is met de grootste export van kreeft is! De Cubanen mogen zelf de lobster niet eten, deze zijn alleen voor de toeristen en de export!!! De lobsters die wij eten zijn overigens vaak van de zwarte markt (betaald met CUC’s).
Als we na het eten ’s avonds teruglopen naar onze casa zien we een man in de deuropening van zijn huis zitten zonder armen en benen. Aan zijn romp zitten enkel een paar stompjes wat ooit zijn armen en benen zijn geweest en uiteraard een hoofd. Wiro wil hem 5 CUC geven, dit is echter heel erg lastig want hij kan het niet aanpakken. Dan stopt Wiro het maar in zijn broek. Naderhand vragen we in de casa wat deze man heeft, want daar waren wij al over aan het speculeren geweest. Suikerziekte? Lepra? Maar nee hoor, niets van dit alles. Het blijkt dat deze man jaren geleden in de gevangenis heeft gezeten en dat hij uit wanhoop om buiten de gevangenismuren te kunnen komen petroleum in zijn aderen had gespoten………resultaat is dat langzaam maar zeker zijn armen en benen eraan moesten geloven!!!
Na het bezoek aan Vila Clara rijden we langs bananenplantages richting Trinidad de Cuba en besluiten een aantal kilometer buiten de stad aan de een dorpje aan zee een casa te zoeken. Die is snel gevonden en wederom is Emma van harte welkom! Onderweg valt het overigens op dat de houten palen die gebruikt zijn voor de afrastering gewoon wortel schieten en zo nu en dan zie je een heuse boom tussen de paaltjes staan. In Cuba is het dus letterlijk zo dat als je een stok in de grond steekt deze vanzelf begint te groeien!!
Als we door Trinidad de Cuba lopen is het net of we door een open lucht museum wandelen. We wandelen in het spoor van de suikeradel die hier in het verleden met behulp van slaven veel geld hebben verdiend. Snoepkleurige koloniale huizen met kunstig gesmeed traliewerk voor de vensters staan aan de geplaveide straten, waardoor de paarden met de ratelende karren hun weg vinden. Dan weer zie je een Cubaan die zijn sierlijke vogelkooi uit wandelen neemt. Na een dag in Trindidad vertoeft te hebben gaan we terug naar de boot om onze reis verder voort te zetten richting de westkust en langzaam maar zeker aan de noordkant weer oostelijk te gaan richting Havana.