Door het Caledonian Canal
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther en Wiro
07 Augustus 2007 | Verenigd Koninkrijk, Inverness
We hebben op 7 augustus een “luikje” van minder wind gevonden waarin we naar de ingang van het Caledonian Canal kunnen varen vanuit Kirkwall.
Om 18.00 uur gooien we de trossen los en nemen afscheid van onze Zweeds/Amerikaanse buren die ondertussen al twee en een halve week verwaaid liggen in Kirkwall. Ook zij willen nu eindelijk gaan vertrekken maar nemen dan de route via het noorden van Schotland. Wij doen dat niet, we willen graag door het Caledonian Canal naar het westen van Schotland.
We vertrekken met zo’n 20 knoopjes wind. Als we tussen de eilanden uit zijn varen we halve wind, wat wij de meest aangename koers vinden. De wind is ondertussen wel langzaam aan het toenemen. De windmeter kruipt langzaam omhoog van 20 naar 25 knopen, van 25 naar 30 knopen. En, uiteraard is hij zich weer aan het draaien in precies die hoek waar wij naartoe moeten. Ook de golven draaien braaf mee waardoor we weer lekker door de golven heen moeten hakken. Niet zo prettig. Voor de eerste keer in mijn zeilersbestaan begin ik me niet zo lekker te voelen. Ik heb de wacht gedurende de nacht, maar heb toch behoefte om te liggen en te rusten. Ik neem een wekker naast me welke ik iedere 10 minuten opnieuw zet. Dat werkt wel moet ik zeggen. Ik dut even tussendoor, kijk als de wekker gaat even naar buiten of er niets aankomt, of de wind nog uit dezelfde hoek komt en of hij hetzelfde aantal knopen heeft. Ook kijk ik of we nog op koers zitten. Alles okee, dus ik kan weer 10 minuutjes verder maffen. Ik voel me weer een beetje lekkerder worden van deze hazeslaapjes. Het duurt wel erg lang totdat het weer licht begint te worden zeg, en de nacht was erg donker. Maar als de ochtend zich dan toch eindelijk aandient zien we waarempel een zonnestraaltje doorkomen. En hij zet door! We varen met een stralende zon de baai van de Moray Firth in op weg naar de ingang van het Caledonian Canal. En wat zie ik daar ineens voor een grote vin en rug uit het water komen. Ik geloof toch dat ik nu eindelijk een walvis gezien heb, want deze vin en rug was toch net iets te groot voor een dolfijn. We draaien ons om want Wiro zat net te telefoneren met Roger waardoor hij het net gemist heeft. Hij laat zich vervolgens nog een keer zien en Wiro is er ook van verzekerd dat het een walvis is. Vervolgens varen we langs een strandje wat bezaaid is met zeehonden. Er liggen er wel honderden te zonnen daar!!!
Micky vindt het zonnetje ook heerlijk, hij is steeds buiten te vinden, languit in de zon. Wij zelf zijn er ook blij mee. Na die weken in het noorden met weinig zon snak ken we er toch wel weer naar.
Om 14.45 uur komen we aan bij de eerste sluis van het Caledonian Canal, Clachnaharry sealock. We worden goed geholpen door een aardige sluiswachter, we geven hem voor zijn hulp een paar blikjes ijskoud Grolsch bier. Daar was hij wel blij mee! We varen door naar Inverness, waar we aan moeten leggen aan het eerste pontoon welke bezaaid is met meeuwen. En wat hoort er nog meer bij meeuwen? Inderdaad hun behoeften.... Het ligt er helemaal vol met meeuwenstront!!! Getverderrie. Gelukkig is het maar voor een nacht, maar toch. We gaan de volgende dag fietsen in Inverness. Wat een prachtige stad is dat! Mooie oude gebouwen, mooie natuur eromheen, gewoonweg super! Ik ben er meer van gecharmeerd dan van Edinburgh. We fietsen langs rivier de Ness (deze komt regelrecht uit Loch Ness en stroomt via Inverness de zee in) waar men aan het vliegenvissen is op zalm.
Diezelfde dag varen we om 12.00 uur door om samen met nog een tweetal boten de sluizentrap te nemen bij Inverness. Mijn favoriet die sluizen, niet dus........maarja om door het kanaal heen te komen zullen we wel moeten. Dat zijn in ieder geval al 6 sluizen van de 29 de sealock Clachnaharry erbij opgeteld is 7 dus nog 22 te gaan.
Na de sluizen trap hebben we een stuk door kunnen varen tot aan het alombekende Loch Ness.
Loch Ness is een heel groot, diep en donkerbruin (het water is bruin omdat het door de veengrond deze kleur krijgt) meer, groot genoeg om elk menselijk wezen op aarde op te slokken. Dus ook groot genoeg voor een paar geheimen.......We zijn daarom toch maar eens een kijkje gaan nemen in het Loch Ness expeditiecentrum in Drumnadrochit. Hieronder een samenvatting van ons bezoek.
Er zijn mensen die denken dat Loch Ness en soort van Jurrassic park is. Er worden vraagtekens gezet bij het populaire idee dat Loch Ness monsters enorme prehistorische reptielen zijn, want het Loch is pas 12 duizend jaar geleden door gletsjers uit de ijstijd uitgehold.
Er gaan verschillende verhalen de ronde waaronder dat St. Columba in 565 n. Chr. een watermonster uit de rivier de Ness heeft verdreven. Ook zijn er verhalen over zeepaarden en zeedraken. Er zijn duizenden getuigen geweest die merkwaardige gedaanten gezien hebben in en om het Loch.
Er zijn een aantal bekende foto’s genomen. De foto’s waren echter te verschillend om er één dier uit te halen. Daarnaast bleken veel foto’s de kijker voor de gek te houden. Bovendien krijg je door het water (en de verhalen die er zijn over Loch Ness) heel veel misleidende beelden en waanvoorstellingen die waarschijnlijk de oorzaak zijn van de oorspronkelijke verslaggeving van het monster met de lange nek.
In de zeventiger jaren werd er onder water met camera’s en duikboten onderzoek uitgevoerd. Er werden foto’s genomen die konden wijzen op een monster, maar achteraf bleken het wrakken te zijn geweest. Weer een ander onderzoek keek naar de dieren die leven in en om het Loch. Het enige voedsel wat monsters eten is vis, en daar zijn er maar heel weinig van in het Loch!!!
In de tachtigerjaren werden er met sonarpatrouilles vissen geteld en hun omvang gemeten door de echo die verkregen werd door hun met gassen gevulde zwemblaas. Mysterieuze contacten verschenen heel diep onder water en in 1987 trok operatie Deepscan een sonar gordijn over het meer De nachtelijke migratie van vissen naar de oppervlakte werd waargenomen, daarnaast werden enorme golven onder water waargenomen. Toch werden drie grote contacten gemaakt, maar waren dat opnieuw waanvoorstellingen??
In de negentiger jaren werden de gegevens geanalyseerd.
· Het is te koud voor reptielen.
· Amfibieen zijn altijd zoetwaterdieren geweest en kunnen daarom niet uit de zee binnengekomen zijn na de ijstijd.
· Zoogdieren zouden herkend zijn want zij moeten naar het oppervlak komen om adem te halen.
· De voedselpiramide toont aan dat er niet voldoende voedsel is voor roofdieren om daar steeds te leven.
· Maar migrerende vissen zoals de zalm nemen geen voedsel op in zoetwater wanneer zij terugkeren van de zee om kuit te schieten.
· Er is misschien nog een andere migrerende vis die misschien de oorzaak is van enkele van de originele waarnemingen????
Er zijn bodemmonsters uitgevoerd die aantonen dat grote gebeurtenissen de kleinste sporen achterlaten. Er zijn pollen van verschillende soorten bos, houtskool van bosbranden, glasscherven van vulkanen uit IJsland, koolstofdeeltjes van zure regen en radioactieve isotopen van nucleaire testen en Chernobyl.
Er is veel aan het licht gekomen, maar er blijft nog steeds veel verborgen.....En het mysterie?????? Iedereen moet zelf maar beoordelen of het water een sluier is die opgeheven kan worden of dat het een spiegel is van onze eigen verbeeldingskracht.....
Het was in ieder geval een vreemd idee dat we met onze Zwerver een mooring op hebben gepikt om de nacht door te brengen op het meer. Het is zo donker dat je je toch steeds afvraagt wat er zich allemaal onder ons in dat diepe donkere water bevindt. Toch wel een beetje een eng idee.. Maar we hebben het overleefd, en.......we hebben niets vreemds gezien. Het viel ons wel op dat er veel boomstronken in het water lagen die misschien in het donker als monsters kunnen worden gezien?
Met het bijbootje zijn we er ook nog even op uit gegaan op het meer. We wilden graag het kasteel Urquhart wat aan de rand van het meer ligt van dichterbij bekijken. We waren namelijk eerst via de weg naar het kasteel gelopen maar dat was gesloten. We zagen dat er ook een aanlegsteiger was, vandaar de bijboot. We konden via de steiger gewoon het terrein oplopen. Was wel lachen moet ik zeggen. Die mensen die daar boven stonden (en die niet naar binnen konden) zullen wel gedacht hebben: “hoe komen die twee mensen daar?”
De volgende dag varen we door naar Fort Augustus. Ook een leuke plaats waar van alles te beleven valt. We zien veel backpakkers die te voet langs het Caladonian Canal gaan en waarschijnlijk ook de hooglanden ingaan. Dus voor mensen die graag op survival gaan........lijkt me dit een zeer geslaagde plek hiervoor!!!
Na Fort Augustus kregen we weer een sluizentrap naar boven. Ditmaal waren het er vijf. Vervolgens hebben we onze tocht voortgezet door Loch Oich en Loch Lochy. Allemaal zeer mooi!! Na Loch Lochie gingen de sluizen weer omlaag. We zijn in een stuk doorgegaan tot de zeesluis aan de andere kant van het kanaal.
Om 18.00 uur gooien we de trossen los en nemen afscheid van onze Zweeds/Amerikaanse buren die ondertussen al twee en een halve week verwaaid liggen in Kirkwall. Ook zij willen nu eindelijk gaan vertrekken maar nemen dan de route via het noorden van Schotland. Wij doen dat niet, we willen graag door het Caledonian Canal naar het westen van Schotland.
We vertrekken met zo’n 20 knoopjes wind. Als we tussen de eilanden uit zijn varen we halve wind, wat wij de meest aangename koers vinden. De wind is ondertussen wel langzaam aan het toenemen. De windmeter kruipt langzaam omhoog van 20 naar 25 knopen, van 25 naar 30 knopen. En, uiteraard is hij zich weer aan het draaien in precies die hoek waar wij naartoe moeten. Ook de golven draaien braaf mee waardoor we weer lekker door de golven heen moeten hakken. Niet zo prettig. Voor de eerste keer in mijn zeilersbestaan begin ik me niet zo lekker te voelen. Ik heb de wacht gedurende de nacht, maar heb toch behoefte om te liggen en te rusten. Ik neem een wekker naast me welke ik iedere 10 minuten opnieuw zet. Dat werkt wel moet ik zeggen. Ik dut even tussendoor, kijk als de wekker gaat even naar buiten of er niets aankomt, of de wind nog uit dezelfde hoek komt en of hij hetzelfde aantal knopen heeft. Ook kijk ik of we nog op koers zitten. Alles okee, dus ik kan weer 10 minuutjes verder maffen. Ik voel me weer een beetje lekkerder worden van deze hazeslaapjes. Het duurt wel erg lang totdat het weer licht begint te worden zeg, en de nacht was erg donker. Maar als de ochtend zich dan toch eindelijk aandient zien we waarempel een zonnestraaltje doorkomen. En hij zet door! We varen met een stralende zon de baai van de Moray Firth in op weg naar de ingang van het Caledonian Canal. En wat zie ik daar ineens voor een grote vin en rug uit het water komen. Ik geloof toch dat ik nu eindelijk een walvis gezien heb, want deze vin en rug was toch net iets te groot voor een dolfijn. We draaien ons om want Wiro zat net te telefoneren met Roger waardoor hij het net gemist heeft. Hij laat zich vervolgens nog een keer zien en Wiro is er ook van verzekerd dat het een walvis is. Vervolgens varen we langs een strandje wat bezaaid is met zeehonden. Er liggen er wel honderden te zonnen daar!!!
Micky vindt het zonnetje ook heerlijk, hij is steeds buiten te vinden, languit in de zon. Wij zelf zijn er ook blij mee. Na die weken in het noorden met weinig zon snak ken we er toch wel weer naar.
Om 14.45 uur komen we aan bij de eerste sluis van het Caledonian Canal, Clachnaharry sealock. We worden goed geholpen door een aardige sluiswachter, we geven hem voor zijn hulp een paar blikjes ijskoud Grolsch bier. Daar was hij wel blij mee! We varen door naar Inverness, waar we aan moeten leggen aan het eerste pontoon welke bezaaid is met meeuwen. En wat hoort er nog meer bij meeuwen? Inderdaad hun behoeften.... Het ligt er helemaal vol met meeuwenstront!!! Getverderrie. Gelukkig is het maar voor een nacht, maar toch. We gaan de volgende dag fietsen in Inverness. Wat een prachtige stad is dat! Mooie oude gebouwen, mooie natuur eromheen, gewoonweg super! Ik ben er meer van gecharmeerd dan van Edinburgh. We fietsen langs rivier de Ness (deze komt regelrecht uit Loch Ness en stroomt via Inverness de zee in) waar men aan het vliegenvissen is op zalm.
Diezelfde dag varen we om 12.00 uur door om samen met nog een tweetal boten de sluizentrap te nemen bij Inverness. Mijn favoriet die sluizen, niet dus........maarja om door het kanaal heen te komen zullen we wel moeten. Dat zijn in ieder geval al 6 sluizen van de 29 de sealock Clachnaharry erbij opgeteld is 7 dus nog 22 te gaan.
Na de sluizen trap hebben we een stuk door kunnen varen tot aan het alombekende Loch Ness.
Loch Ness is een heel groot, diep en donkerbruin (het water is bruin omdat het door de veengrond deze kleur krijgt) meer, groot genoeg om elk menselijk wezen op aarde op te slokken. Dus ook groot genoeg voor een paar geheimen.......We zijn daarom toch maar eens een kijkje gaan nemen in het Loch Ness expeditiecentrum in Drumnadrochit. Hieronder een samenvatting van ons bezoek.
Er zijn mensen die denken dat Loch Ness en soort van Jurrassic park is. Er worden vraagtekens gezet bij het populaire idee dat Loch Ness monsters enorme prehistorische reptielen zijn, want het Loch is pas 12 duizend jaar geleden door gletsjers uit de ijstijd uitgehold.
Er gaan verschillende verhalen de ronde waaronder dat St. Columba in 565 n. Chr. een watermonster uit de rivier de Ness heeft verdreven. Ook zijn er verhalen over zeepaarden en zeedraken. Er zijn duizenden getuigen geweest die merkwaardige gedaanten gezien hebben in en om het Loch.
Er zijn een aantal bekende foto’s genomen. De foto’s waren echter te verschillend om er één dier uit te halen. Daarnaast bleken veel foto’s de kijker voor de gek te houden. Bovendien krijg je door het water (en de verhalen die er zijn over Loch Ness) heel veel misleidende beelden en waanvoorstellingen die waarschijnlijk de oorzaak zijn van de oorspronkelijke verslaggeving van het monster met de lange nek.
In de zeventiger jaren werd er onder water met camera’s en duikboten onderzoek uitgevoerd. Er werden foto’s genomen die konden wijzen op een monster, maar achteraf bleken het wrakken te zijn geweest. Weer een ander onderzoek keek naar de dieren die leven in en om het Loch. Het enige voedsel wat monsters eten is vis, en daar zijn er maar heel weinig van in het Loch!!!
In de tachtigerjaren werden er met sonarpatrouilles vissen geteld en hun omvang gemeten door de echo die verkregen werd door hun met gassen gevulde zwemblaas. Mysterieuze contacten verschenen heel diep onder water en in 1987 trok operatie Deepscan een sonar gordijn over het meer De nachtelijke migratie van vissen naar de oppervlakte werd waargenomen, daarnaast werden enorme golven onder water waargenomen. Toch werden drie grote contacten gemaakt, maar waren dat opnieuw waanvoorstellingen??
In de negentiger jaren werden de gegevens geanalyseerd.
· Het is te koud voor reptielen.
· Amfibieen zijn altijd zoetwaterdieren geweest en kunnen daarom niet uit de zee binnengekomen zijn na de ijstijd.
· Zoogdieren zouden herkend zijn want zij moeten naar het oppervlak komen om adem te halen.
· De voedselpiramide toont aan dat er niet voldoende voedsel is voor roofdieren om daar steeds te leven.
· Maar migrerende vissen zoals de zalm nemen geen voedsel op in zoetwater wanneer zij terugkeren van de zee om kuit te schieten.
· Er is misschien nog een andere migrerende vis die misschien de oorzaak is van enkele van de originele waarnemingen????
Er zijn bodemmonsters uitgevoerd die aantonen dat grote gebeurtenissen de kleinste sporen achterlaten. Er zijn pollen van verschillende soorten bos, houtskool van bosbranden, glasscherven van vulkanen uit IJsland, koolstofdeeltjes van zure regen en radioactieve isotopen van nucleaire testen en Chernobyl.
Er is veel aan het licht gekomen, maar er blijft nog steeds veel verborgen.....En het mysterie?????? Iedereen moet zelf maar beoordelen of het water een sluier is die opgeheven kan worden of dat het een spiegel is van onze eigen verbeeldingskracht.....
Het was in ieder geval een vreemd idee dat we met onze Zwerver een mooring op hebben gepikt om de nacht door te brengen op het meer. Het is zo donker dat je je toch steeds afvraagt wat er zich allemaal onder ons in dat diepe donkere water bevindt. Toch wel een beetje een eng idee.. Maar we hebben het overleefd, en.......we hebben niets vreemds gezien. Het viel ons wel op dat er veel boomstronken in het water lagen die misschien in het donker als monsters kunnen worden gezien?
Met het bijbootje zijn we er ook nog even op uit gegaan op het meer. We wilden graag het kasteel Urquhart wat aan de rand van het meer ligt van dichterbij bekijken. We waren namelijk eerst via de weg naar het kasteel gelopen maar dat was gesloten. We zagen dat er ook een aanlegsteiger was, vandaar de bijboot. We konden via de steiger gewoon het terrein oplopen. Was wel lachen moet ik zeggen. Die mensen die daar boven stonden (en die niet naar binnen konden) zullen wel gedacht hebben: “hoe komen die twee mensen daar?”
De volgende dag varen we door naar Fort Augustus. Ook een leuke plaats waar van alles te beleven valt. We zien veel backpakkers die te voet langs het Caladonian Canal gaan en waarschijnlijk ook de hooglanden ingaan. Dus voor mensen die graag op survival gaan........lijkt me dit een zeer geslaagde plek hiervoor!!!
Na Fort Augustus kregen we weer een sluizentrap naar boven. Ditmaal waren het er vijf. Vervolgens hebben we onze tocht voortgezet door Loch Oich en Loch Lochy. Allemaal zeer mooi!! Na Loch Lochie gingen de sluizen weer omlaag. We zijn in een stuk doorgegaan tot de zeesluis aan de andere kant van het kanaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
