Met spanning en sensatie naar Frankrijk
Door: Esther
Blijf op de hoogte en volg Esther en Wiro
22 Augustus 2007 | Verenigd Koninkrijk, Londen
We vertrekken die ochtend naar Isle of Man. Dit eiland is bekend om zijn TT races. Dit jaar bestaat de TT 25 jaar, dus Wiro heeft zich een mooi vest gekocht ter gelegenheid van dit jubileum. Op Isle of Man blijven we twee nachten. We wachten de goede wind af om nog meer richting zuiden te gaan. Die wind die krijgen we. Er wordt westenwind voorspeld, maar.........ook kan het hard gaan waaien. Wij wagen het er toch op, want onze boot heeft immers veel wind nodig om een beetje vooruit te komen. We zijn van plan om naar de Scilly Islands te varen in het zuiden van Engeland. We rekenen uit dat dit met een goede wind wel in twee dagen en een nacht te doen zou moeten zijn. Om goed profijt van de stroming te hebben rond het eiland wachten we tot 14.00 uur die dag. Ook moeten we wachten totdat we de haven uit kunnen varen in Peel, en dat kan gelukkig ook rond dezelfde tijd.
We vertrekken met een zwakke westenwind. s’Avonds om 18.30 uur krijgen we echter onze eerste galewarning vanuit de Ierse kustwacht. Dit verrast ons niet echt want we hadden wel gezien (en gehoord via de marifoon) aan de isobaren dat we wat wind konden verwachten, we waren er mentaal al op voorbereid. Rond 22.00 uur steekt de beloofde wind dan ook op. Ondertussen hebben we de zeilen al gereefd, zodat we gerust de nacht in kunnen varen. De gehele nacht heeft de wind over de boot heen gegierd en in de zeilen geblazen waardoor we wel met een aardige snelheid naar het zuiden zijn gevaren/gevlogen. Gezien de halve wind die we hadden was het nog redelijk comfortabel aan boord. Ook de dag erna blijft het nog flink waaien, zo tussen de 25 en 35 knopen. De zee heeft zich aardig weten op te bouwen gedurende deze periode van wind. Er rollen flinke golven onder ons door. De bijboot hangt gelukkig hoog genoeg aan de davids achter, daar waren we wel een beetje angstig voor dat hij misschien zeewater binnen zou krijgen. Tegen de avond (we varen voor de zuidoostkust van Engeland) neemt de wind af en we bedenken ons of we naar de Scilly’s zullen gaan of toch maar doorvaren naar Frankrijk. We zijn toch best wel toe aan wat rust waardoor we besluiten naar de Scilly’s te gaan. We roepen de Falmouth coastgard op om nog even te verifieren uit welke hoek de wind die nacht zal waaien, zodat we een geschikte ankerplek kunnen vinden op de Scilly’s. Echter de nacht is wederom erg donker, zeg maar dat we geen hand voor ogen konden zien. Niet zo fijn om dan in een kleine baai te gaan ankeren denken we. Stel je voor dat een boot geen radar heeft, zit je er zo tegenop. We roepen Falmouth coastguard op om ons af te melden en dat we toch door naar Frankrijk gaan. Ze vragen nogmaals onze gegevens en wensen ons een goede reis. Dat hadden we wel nodig ja, want als we 15 mijl uit de kust zijn krijgen we via Falmouth coastguard een galewarning, “soon” (wat inhoudt dat je hem tussen 6 en 12 uur kunt krijgen). Hadden ze ons dat niet even kunnen zeggen voordat we verder gingen? dan hadden we zelf kunnen beslissen of we dat wel of niet wilden. Terugkeren had ook geen zin, op de Scilly Islands voor anker gaan met deze wind is geen optie. We willen meteen het grootzeil reven na deze waarschuwing, het is namelijk nacht en één van ons heeft de wacht. Ik hoor Wiro met de knop het zeil in en uitrollen. Het geluid wat ik hoor bekoort me niet zo dus ik ga eens even buiten kijken wat er aan de hand is. Wiro vertelt dat hij het zeil niet naar binnen krijgt met de hydraulische pomp. Het zal toch niet waar zijn he! Dat is altijd hetgeen geweest waar we bang voor waren met de inmast furling (zeil in de mast), dat hij niet meer naar binnen zou gaan. Wiro gaat gewapend met een rateltje naar voren, en probeert het zeil manueel naar binnen te draaien. Vanachter het stuurwiel zie ik het zeil gelukkig naar binnen gaan. Wat een opluchting!! We wilden toch niet graag met vol zeil een windkracht 8 ingaan!! Rond 10.00 uur die ochtend zien we de windmeter wederom omhoog gaan. Van 15 naar 20, en van 20 naar 25, van 25 naar 30. Houd het nog een keer op? Van 30 naar 35, en we zien af en toe uitschieters van 40 tot 45 knopen. Wij blij dat we ons grootzeil hebben kunnen reven!!!! Wat we onderweg ook eindelijk zien zijn dolfijnen langs onze boot. Het zijn er twee. Het lijkt wel of ze verstoppertje met ons aan het spelen zijn, ze laten zich steeds weer aan een andere zijde van de boot zien. Ze blijven een tijdje bij ons tot we ze op een gegeven moment niet meer zien.
Rond het middaguur passeren we de shippinglane. We zijn weer erg blij met onze AIS want we hebben een oceaantankertje op ramkoers. We roepen hem op en we overleggen wat te doen. Wij verleggen een beetje koers en gaan achter hem langs. Dat was de eerste shipping lane. De shippinglane naar de andere kant was geen probleem.
De golven zijn door de flinke wind weer aardig aan het opbouwen. We merken dat we er al aardig aan gewend beginnen te geraken. We rekenen uit dat we Brest niet meer gaan halen voor het donker dus kijken we op de kaart voor een alternatieve plek om de nacht door te brengen. De wind is nog steeds windkracht 8, maar we zien dat op Ile Ouessant een beschutte baai is voor de noord tot noordwesten wind. Er komt nog een vliegtuig heel laag over ons heen gescheerd als wij aan het vechten zijn tegen de wind en de golven, en hij komt nog eens terug. Douane? Of sportvliegers die het leuk vinden om ons te zien strubbelen? (Wiro is ondertussen met de hand gaan sturen omdat de wind van achteren komt om zodoende de zeilen op dezelfde plaats te houden)
Om 16.00 worden we de baai van Ile Ouessant ingesmeten door de golven van zeker 6 meter hoog, tussen de rotsen door! Ik weer achter het navigatiescherm om Wiro aanwijzingen te geven hoe te varen. De invaart is onoverzichtelijk en ziet er gevaarlijk uit. Zeker met deze hoge golven. Er zijn een hoop rotsen waar we doorheen moeten. Ik zie op de kaart dat we goed gaan, maar voor Wiro die achter het roer staat is het wel even anders. Hij ziet enkel hoge golven en allemaal rotsen om hem heen. Hij vraagt steeds of we nog goed gaan en dat beaam ik.
Eindelijk zijn we zover binnen dat we weinig last meer hebben van de golven, echter de wind blijf loeien binnen in de baai.
We vinden een plaats waar we ons grootzeil in kunnen rollen alvorens een meerboei op te pikken. Voor ons zijn rotsen en achter ons zijn lobsterpotten maar we hebben in principe ruimte genoeg om even met de neus in de wind te gaan om het grootzeil binnen te halen. We proberen of het hydraulische rolsysteem het doet, maar helaas. Okee, dan maar manueel, want dat ging vannacht ook goed. Ik sta achter het roer en Wiro gaat wederom gewapend met een rateltje naar voren om het grootzeil naar binnen te rollen. Ik hoop maar dat het zo gebeurd is want het is niet makkelijk om de boot in windkracht 8 in de wind te houden op dezelfde plek. Maar wat zie ik nu? In plaats dat het zeil naar binnen gaat rolt het helemaal naar buiten!!!! Het hele grootzeil staat nu, een oppervlakte van 60 m2 en dat in windkracht 8!! Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Wiro komt naar achteren en zegt dat hij het manueel ook niet meer naar binnen kreeg maar dat het zeil daarentegen naarbuiten kwam gerold. We krijgen het niet meer binnen. Wat nu? Ik in ieder geval achter het roer blijven om de boot op de plaats te houden en de wind van voren te behouden. Wiro gaat een scherp mes halen om de val van het grootzeil mee door te snijden, dan maar het gehele zeil laten vallen, er zit niets anders op. De val is echter zo strak getrokken door de enorme krachten die erop staan dat dit niet zomaar één, twee, drie doorgesneden is. Wiro weet op een gegeven moment de harpsluiting waar de val aan bevestigd is los te krijgen en daar komt na anderhalf uur ploeteren in deze harde wind het grootzeil eindelijk omlaag. Het valt mee hoe het omlaag komt en door erop te gaan liggen blijft het wel redelijk binnen de reling en het pilothouse zitten. Ondertussen zie ik een bootje met drie mannen erin onze richting uitkomen. Eindelijk hulp!! Ze springen bij ons op de boot en helpen ons het het grootzeil opvouwen. We maken het aan de reling vast zodat het nergens meer heen kan. Ondertussen hebben we ook al een flinke boei opgepikt die de Zwerver met deze wind wel zou moeten houden. We drinken samen met de drie Fransen die ons geholpen hebben een paar biertjes en geven ze als dank een fles whiskey mee. Als ze gaan zeggen ze dat we de boot de volgende dag maar even moeten verleggen omdat deze mooring normaal gesproken door de Douaneboot gebruikt wordt. Als ze weg zijn leg ik twee pizza’s in de oven die we als wolven opeten. We zijn compleet geradbraakt en na een flesje wijn zoeken we ons bed op om uit te rusten van dit avontuur. Tjonge jonge zeg, ik heb angstzweet uitgestaan daar. (Jammer dat op zo’n momenten geen tijd is om een foto te maken, ik denk wel dat je dan de meest spannende foto’s te zien krijgt met een paar verwrongen gezichten erop.) De wind is dermate dat ook in de baai aardig wat golfslag staat waardoor de boot flink op en neer schommelt. Midden in de nacht wordt ik er wakker van en we verkassen naar de slaapkamer achter, waar we ’s nachts als we zeilen ook altijd slapen. Dat ligt wat rustiger.
De volgende morgen verkassen we de boot naar een andere flinke mooring voor het geval de Douane komt. Wiro gaat uitzoeken wat er aan de hand is met het rolsysteem en hij vermoedt dat het aan de hydraulische pomp ligt die de as van het grootzeil laat draaien. In Brest wil hij deze gaan demonteren in de haven om vervolgens op te sturen naar Nederland ter reparatrie.
Als we klaar zijn met de analyse van het probleem lopen we naar het punt waar we binnen zijn gekomen om te zien hoe het er daar nu uitziet. Ondertussen hebben we ook al gelezen dat dit een van de gevaarlijkste (nautische) plekken van de wereld is. Als wij het paraat hebben gekregen hier met een windkracht 8 naar binnen te varen en vervolgens nog eens het grootzeil hier niet naar binnen kregen denk ik toch wel dat we “geslaagd” zijn om ook rond de wereld te zeilen.
Het is een schitterend punt om te zien hier. De rotsen hebben allemaal unieke vormen gekregen door de zee die daar jaar in jaar uit tegenaan heeft geslagen. Ook hebben we het vuurtorenmuseum bezocht welke gesitueerd is bij één van de meest gefotografeerde vuurtoren. De vuurtoren die midden in zee staat en waar de golven flink omheen spatten. We lezen de geschiedenis van de vuurtorens en hoe ze gebouwd werden in de 18e eeuw op de rotsen in zee. Er konden maar een aantal keren per jaar “werkmensen” afgeleverd worden op deze plaatsen met een schip daar de zee behoorlijk woest kan zijn. Het duurde dan ook ettelijke jaren voordat een vuurtoren klaar was voor gebruik.
Als we terug zijn op de boot zien we ’s avonds het douane schip de baai binnekomen. We zien ook dat aan “hun boei” een vissersschip ligt. Wat gaan ze doen denken we. Ze gooien hun eigen anker uit. Een kwartier later wordt er op de boot geklopt terwijl ik net sta te douchen. We krijgen bezoek! De douane.
Ze doorzoeken de gehele boot van voor naar achteren. Paspoorten worden gevraagd inclusief die van Micky. Ze zeggen dat wij aan hun mooring liggen en wij vertellen dat ons gezegd is dat de andere mooring van hun is en dat we daarom verkast waren naar deze. Er wordt nog even gevraagd hoe zwaar onze boot is. Ik denk om in te schatten of het noodzakelijk is dat wij aan hun boei liggen. Er wordt niets gezegd over onze hoeveelheid wijn. Vervolgens willen ze de dieseltank controleren, maar na vele malen geprobeerd te hebben zonder resultaat staken ze hun activiteiten. We vragen of ze nog een glaasje wijn komen drinken maar ze zijn “on duty”. We krijgen een papiertje dat ze geweest zijn maar er wordt ons verteld dat dit niet automatisch inhoudt dat een andere douane in Frankrijk geen controle meer uit hoeft te voeren!
Op donderdag 23 augustus vertrekken we vroeg in de ochtend vanuit Ile Ouessant naar Brest. In Brest willen we de boel gaan repareren en tevens huren we een auto om begin september voor ca twee weken mee naar huis te komen.
We gebruiken die dag ons feloranje stormzeil om mee te zeilen. Er staat een goede wind dus het zou jammer zijn om op de motor naar Brest te varen. Die andere boten zullen wel denken, wie gaat daar nou met zijn stormzeil, zoveel wind staat er toch niet? Misschien denken ze wel dat wij Hollanders onze nationale feestdag hebben en daarom het oranje zeil voeren!
’s Middags om 13.15 arriveren we in de enorme jachthaven van Brest. We leggen De Zwerver aan de buitenste steiger daar er binnen geen plaats is. We hopen dat we binnen kunnen gaan liggen voordat we naar huis vertrekken. Ik zie ook een prachtig strandje op een steenworp afstand en het weer is geweldig. Ik zeg tegen Wiro dat ik een vakantiedag op het strand in wil gaan lassen, even geen gezeil, en geen gedoe met reparaties en poetswerk aan de boot.
Diezelfde dag krijgen we nog een zeilboot langszij, het is een goep Ierse mannen uit het leger. Ze hebben een twee weekse cursus zeilen. We raken aan de praat met ze en ’s avonds nodigen we ze uit voor een drankje op de boot. Het is erg gezellig!! Ze nemen Guinness voor ons mee waar wij heerlijk van genieten. We downoaden de Bracknell kaarten voor hen daar zij weer richting Engeland moeten gaan. We zien dat een hogedrukgebied zich in de buurt van Ierland ankert, en dat er daardoor weinig wind zal zijn de komende dagen in deze regionen. Het weer zal zelfs goed worden! Fijn voor ons, maar iets minder voor de Ieren die toch maar vertrekken.
Wiro heeft ondertussen de hydraulische pomp gedemonteerd en opgestuurd naar Nederland ter reparatie. Misschien kunnen we hem gerepareerd weer mee terug nemen naar Frankrijk, dat zou fijn zijn. Wiro is ook weer de mast in gegaan om de lijn van het grootzeil door te halen. Deze was naar boven geschoten toen we het zeil moesten laten vallen. Nu is alles voorbereid om als we terug komen het zeil er weer op te zetten.
Twee dagen nadat we de pomp hebben verzonden krijgen we bericht dat hij alweer gemaakt is. Het was niet goedkoop maar we zijn blij dat het gerepareerd is!! Als ons dit op de Pacific gebeurd dan zijn we nog niet jarig. We zijn blij dat het hier gebeurd is, en dat alles goed is afgelopen. We moeten alleen nog iets verzinnen om het zeil sneller omlaag te krijgen indien het probleem zich nog eens voordoet, wat we uiteraard niet hopen.
In de haven hebben we contact gemaakt met een Frans stelletje die van plan zijn naar de Franse eilanden te varen in de Caribien. Zij zullen zeker tot 20 september in de haven zijn en zullen een oogje in het zeil houden bij onze boot. Dat geeft toch wel een veiliger gevoel. Gelukkig hebben we de boot ondertussen ook naar de binnenkant van de steiger kunnen verleggen. Van het Franse stel hebben we ook nog tips gekregen omtrent de oversteek van Biskaje. Zij adviseren ons om als we terug zijn zo snel mogelijk de oversteek naar Portugal te ondernemen, en dan te zorgen dat we rond de noordelijke kop van Portugal zijn. Dit omdat in oktober de winden in de Golf met name zuidwesten zijn, en het daarnaast ook nog aardig tekeer kan gaan. We gaan de pilot van Portugal meenemen en uitzoeken waar we heen gaan zeilen. Het zal een zeiltocht van 400 mijl zijn.
We vertrekken met een zwakke westenwind. s’Avonds om 18.30 uur krijgen we echter onze eerste galewarning vanuit de Ierse kustwacht. Dit verrast ons niet echt want we hadden wel gezien (en gehoord via de marifoon) aan de isobaren dat we wat wind konden verwachten, we waren er mentaal al op voorbereid. Rond 22.00 uur steekt de beloofde wind dan ook op. Ondertussen hebben we de zeilen al gereefd, zodat we gerust de nacht in kunnen varen. De gehele nacht heeft de wind over de boot heen gegierd en in de zeilen geblazen waardoor we wel met een aardige snelheid naar het zuiden zijn gevaren/gevlogen. Gezien de halve wind die we hadden was het nog redelijk comfortabel aan boord. Ook de dag erna blijft het nog flink waaien, zo tussen de 25 en 35 knopen. De zee heeft zich aardig weten op te bouwen gedurende deze periode van wind. Er rollen flinke golven onder ons door. De bijboot hangt gelukkig hoog genoeg aan de davids achter, daar waren we wel een beetje angstig voor dat hij misschien zeewater binnen zou krijgen. Tegen de avond (we varen voor de zuidoostkust van Engeland) neemt de wind af en we bedenken ons of we naar de Scilly’s zullen gaan of toch maar doorvaren naar Frankrijk. We zijn toch best wel toe aan wat rust waardoor we besluiten naar de Scilly’s te gaan. We roepen de Falmouth coastgard op om nog even te verifieren uit welke hoek de wind die nacht zal waaien, zodat we een geschikte ankerplek kunnen vinden op de Scilly’s. Echter de nacht is wederom erg donker, zeg maar dat we geen hand voor ogen konden zien. Niet zo fijn om dan in een kleine baai te gaan ankeren denken we. Stel je voor dat een boot geen radar heeft, zit je er zo tegenop. We roepen Falmouth coastguard op om ons af te melden en dat we toch door naar Frankrijk gaan. Ze vragen nogmaals onze gegevens en wensen ons een goede reis. Dat hadden we wel nodig ja, want als we 15 mijl uit de kust zijn krijgen we via Falmouth coastguard een galewarning, “soon” (wat inhoudt dat je hem tussen 6 en 12 uur kunt krijgen). Hadden ze ons dat niet even kunnen zeggen voordat we verder gingen? dan hadden we zelf kunnen beslissen of we dat wel of niet wilden. Terugkeren had ook geen zin, op de Scilly Islands voor anker gaan met deze wind is geen optie. We willen meteen het grootzeil reven na deze waarschuwing, het is namelijk nacht en één van ons heeft de wacht. Ik hoor Wiro met de knop het zeil in en uitrollen. Het geluid wat ik hoor bekoort me niet zo dus ik ga eens even buiten kijken wat er aan de hand is. Wiro vertelt dat hij het zeil niet naar binnen krijgt met de hydraulische pomp. Het zal toch niet waar zijn he! Dat is altijd hetgeen geweest waar we bang voor waren met de inmast furling (zeil in de mast), dat hij niet meer naar binnen zou gaan. Wiro gaat gewapend met een rateltje naar voren, en probeert het zeil manueel naar binnen te draaien. Vanachter het stuurwiel zie ik het zeil gelukkig naar binnen gaan. Wat een opluchting!! We wilden toch niet graag met vol zeil een windkracht 8 ingaan!! Rond 10.00 uur die ochtend zien we de windmeter wederom omhoog gaan. Van 15 naar 20, en van 20 naar 25, van 25 naar 30. Houd het nog een keer op? Van 30 naar 35, en we zien af en toe uitschieters van 40 tot 45 knopen. Wij blij dat we ons grootzeil hebben kunnen reven!!!! Wat we onderweg ook eindelijk zien zijn dolfijnen langs onze boot. Het zijn er twee. Het lijkt wel of ze verstoppertje met ons aan het spelen zijn, ze laten zich steeds weer aan een andere zijde van de boot zien. Ze blijven een tijdje bij ons tot we ze op een gegeven moment niet meer zien.
Rond het middaguur passeren we de shippinglane. We zijn weer erg blij met onze AIS want we hebben een oceaantankertje op ramkoers. We roepen hem op en we overleggen wat te doen. Wij verleggen een beetje koers en gaan achter hem langs. Dat was de eerste shipping lane. De shippinglane naar de andere kant was geen probleem.
De golven zijn door de flinke wind weer aardig aan het opbouwen. We merken dat we er al aardig aan gewend beginnen te geraken. We rekenen uit dat we Brest niet meer gaan halen voor het donker dus kijken we op de kaart voor een alternatieve plek om de nacht door te brengen. De wind is nog steeds windkracht 8, maar we zien dat op Ile Ouessant een beschutte baai is voor de noord tot noordwesten wind. Er komt nog een vliegtuig heel laag over ons heen gescheerd als wij aan het vechten zijn tegen de wind en de golven, en hij komt nog eens terug. Douane? Of sportvliegers die het leuk vinden om ons te zien strubbelen? (Wiro is ondertussen met de hand gaan sturen omdat de wind van achteren komt om zodoende de zeilen op dezelfde plaats te houden)
Om 16.00 worden we de baai van Ile Ouessant ingesmeten door de golven van zeker 6 meter hoog, tussen de rotsen door! Ik weer achter het navigatiescherm om Wiro aanwijzingen te geven hoe te varen. De invaart is onoverzichtelijk en ziet er gevaarlijk uit. Zeker met deze hoge golven. Er zijn een hoop rotsen waar we doorheen moeten. Ik zie op de kaart dat we goed gaan, maar voor Wiro die achter het roer staat is het wel even anders. Hij ziet enkel hoge golven en allemaal rotsen om hem heen. Hij vraagt steeds of we nog goed gaan en dat beaam ik.
Eindelijk zijn we zover binnen dat we weinig last meer hebben van de golven, echter de wind blijf loeien binnen in de baai.
We vinden een plaats waar we ons grootzeil in kunnen rollen alvorens een meerboei op te pikken. Voor ons zijn rotsen en achter ons zijn lobsterpotten maar we hebben in principe ruimte genoeg om even met de neus in de wind te gaan om het grootzeil binnen te halen. We proberen of het hydraulische rolsysteem het doet, maar helaas. Okee, dan maar manueel, want dat ging vannacht ook goed. Ik sta achter het roer en Wiro gaat wederom gewapend met een rateltje naar voren om het grootzeil naar binnen te rollen. Ik hoop maar dat het zo gebeurd is want het is niet makkelijk om de boot in windkracht 8 in de wind te houden op dezelfde plek. Maar wat zie ik nu? In plaats dat het zeil naar binnen gaat rolt het helemaal naar buiten!!!! Het hele grootzeil staat nu, een oppervlakte van 60 m2 en dat in windkracht 8!! Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Wiro komt naar achteren en zegt dat hij het manueel ook niet meer naar binnen kreeg maar dat het zeil daarentegen naarbuiten kwam gerold. We krijgen het niet meer binnen. Wat nu? Ik in ieder geval achter het roer blijven om de boot op de plaats te houden en de wind van voren te behouden. Wiro gaat een scherp mes halen om de val van het grootzeil mee door te snijden, dan maar het gehele zeil laten vallen, er zit niets anders op. De val is echter zo strak getrokken door de enorme krachten die erop staan dat dit niet zomaar één, twee, drie doorgesneden is. Wiro weet op een gegeven moment de harpsluiting waar de val aan bevestigd is los te krijgen en daar komt na anderhalf uur ploeteren in deze harde wind het grootzeil eindelijk omlaag. Het valt mee hoe het omlaag komt en door erop te gaan liggen blijft het wel redelijk binnen de reling en het pilothouse zitten. Ondertussen zie ik een bootje met drie mannen erin onze richting uitkomen. Eindelijk hulp!! Ze springen bij ons op de boot en helpen ons het het grootzeil opvouwen. We maken het aan de reling vast zodat het nergens meer heen kan. Ondertussen hebben we ook al een flinke boei opgepikt die de Zwerver met deze wind wel zou moeten houden. We drinken samen met de drie Fransen die ons geholpen hebben een paar biertjes en geven ze als dank een fles whiskey mee. Als ze gaan zeggen ze dat we de boot de volgende dag maar even moeten verleggen omdat deze mooring normaal gesproken door de Douaneboot gebruikt wordt. Als ze weg zijn leg ik twee pizza’s in de oven die we als wolven opeten. We zijn compleet geradbraakt en na een flesje wijn zoeken we ons bed op om uit te rusten van dit avontuur. Tjonge jonge zeg, ik heb angstzweet uitgestaan daar. (Jammer dat op zo’n momenten geen tijd is om een foto te maken, ik denk wel dat je dan de meest spannende foto’s te zien krijgt met een paar verwrongen gezichten erop.) De wind is dermate dat ook in de baai aardig wat golfslag staat waardoor de boot flink op en neer schommelt. Midden in de nacht wordt ik er wakker van en we verkassen naar de slaapkamer achter, waar we ’s nachts als we zeilen ook altijd slapen. Dat ligt wat rustiger.
De volgende morgen verkassen we de boot naar een andere flinke mooring voor het geval de Douane komt. Wiro gaat uitzoeken wat er aan de hand is met het rolsysteem en hij vermoedt dat het aan de hydraulische pomp ligt die de as van het grootzeil laat draaien. In Brest wil hij deze gaan demonteren in de haven om vervolgens op te sturen naar Nederland ter reparatrie.
Als we klaar zijn met de analyse van het probleem lopen we naar het punt waar we binnen zijn gekomen om te zien hoe het er daar nu uitziet. Ondertussen hebben we ook al gelezen dat dit een van de gevaarlijkste (nautische) plekken van de wereld is. Als wij het paraat hebben gekregen hier met een windkracht 8 naar binnen te varen en vervolgens nog eens het grootzeil hier niet naar binnen kregen denk ik toch wel dat we “geslaagd” zijn om ook rond de wereld te zeilen.
Het is een schitterend punt om te zien hier. De rotsen hebben allemaal unieke vormen gekregen door de zee die daar jaar in jaar uit tegenaan heeft geslagen. Ook hebben we het vuurtorenmuseum bezocht welke gesitueerd is bij één van de meest gefotografeerde vuurtoren. De vuurtoren die midden in zee staat en waar de golven flink omheen spatten. We lezen de geschiedenis van de vuurtorens en hoe ze gebouwd werden in de 18e eeuw op de rotsen in zee. Er konden maar een aantal keren per jaar “werkmensen” afgeleverd worden op deze plaatsen met een schip daar de zee behoorlijk woest kan zijn. Het duurde dan ook ettelijke jaren voordat een vuurtoren klaar was voor gebruik.
Als we terug zijn op de boot zien we ’s avonds het douane schip de baai binnekomen. We zien ook dat aan “hun boei” een vissersschip ligt. Wat gaan ze doen denken we. Ze gooien hun eigen anker uit. Een kwartier later wordt er op de boot geklopt terwijl ik net sta te douchen. We krijgen bezoek! De douane.
Ze doorzoeken de gehele boot van voor naar achteren. Paspoorten worden gevraagd inclusief die van Micky. Ze zeggen dat wij aan hun mooring liggen en wij vertellen dat ons gezegd is dat de andere mooring van hun is en dat we daarom verkast waren naar deze. Er wordt nog even gevraagd hoe zwaar onze boot is. Ik denk om in te schatten of het noodzakelijk is dat wij aan hun boei liggen. Er wordt niets gezegd over onze hoeveelheid wijn. Vervolgens willen ze de dieseltank controleren, maar na vele malen geprobeerd te hebben zonder resultaat staken ze hun activiteiten. We vragen of ze nog een glaasje wijn komen drinken maar ze zijn “on duty”. We krijgen een papiertje dat ze geweest zijn maar er wordt ons verteld dat dit niet automatisch inhoudt dat een andere douane in Frankrijk geen controle meer uit hoeft te voeren!
Op donderdag 23 augustus vertrekken we vroeg in de ochtend vanuit Ile Ouessant naar Brest. In Brest willen we de boel gaan repareren en tevens huren we een auto om begin september voor ca twee weken mee naar huis te komen.
We gebruiken die dag ons feloranje stormzeil om mee te zeilen. Er staat een goede wind dus het zou jammer zijn om op de motor naar Brest te varen. Die andere boten zullen wel denken, wie gaat daar nou met zijn stormzeil, zoveel wind staat er toch niet? Misschien denken ze wel dat wij Hollanders onze nationale feestdag hebben en daarom het oranje zeil voeren!
’s Middags om 13.15 arriveren we in de enorme jachthaven van Brest. We leggen De Zwerver aan de buitenste steiger daar er binnen geen plaats is. We hopen dat we binnen kunnen gaan liggen voordat we naar huis vertrekken. Ik zie ook een prachtig strandje op een steenworp afstand en het weer is geweldig. Ik zeg tegen Wiro dat ik een vakantiedag op het strand in wil gaan lassen, even geen gezeil, en geen gedoe met reparaties en poetswerk aan de boot.
Diezelfde dag krijgen we nog een zeilboot langszij, het is een goep Ierse mannen uit het leger. Ze hebben een twee weekse cursus zeilen. We raken aan de praat met ze en ’s avonds nodigen we ze uit voor een drankje op de boot. Het is erg gezellig!! Ze nemen Guinness voor ons mee waar wij heerlijk van genieten. We downoaden de Bracknell kaarten voor hen daar zij weer richting Engeland moeten gaan. We zien dat een hogedrukgebied zich in de buurt van Ierland ankert, en dat er daardoor weinig wind zal zijn de komende dagen in deze regionen. Het weer zal zelfs goed worden! Fijn voor ons, maar iets minder voor de Ieren die toch maar vertrekken.
Wiro heeft ondertussen de hydraulische pomp gedemonteerd en opgestuurd naar Nederland ter reparatie. Misschien kunnen we hem gerepareerd weer mee terug nemen naar Frankrijk, dat zou fijn zijn. Wiro is ook weer de mast in gegaan om de lijn van het grootzeil door te halen. Deze was naar boven geschoten toen we het zeil moesten laten vallen. Nu is alles voorbereid om als we terug komen het zeil er weer op te zetten.
Twee dagen nadat we de pomp hebben verzonden krijgen we bericht dat hij alweer gemaakt is. Het was niet goedkoop maar we zijn blij dat het gerepareerd is!! Als ons dit op de Pacific gebeurd dan zijn we nog niet jarig. We zijn blij dat het hier gebeurd is, en dat alles goed is afgelopen. We moeten alleen nog iets verzinnen om het zeil sneller omlaag te krijgen indien het probleem zich nog eens voordoet, wat we uiteraard niet hopen.
In de haven hebben we contact gemaakt met een Frans stelletje die van plan zijn naar de Franse eilanden te varen in de Caribien. Zij zullen zeker tot 20 september in de haven zijn en zullen een oogje in het zeil houden bij onze boot. Dat geeft toch wel een veiliger gevoel. Gelukkig hebben we de boot ondertussen ook naar de binnenkant van de steiger kunnen verleggen. Van het Franse stel hebben we ook nog tips gekregen omtrent de oversteek van Biskaje. Zij adviseren ons om als we terug zijn zo snel mogelijk de oversteek naar Portugal te ondernemen, en dan te zorgen dat we rond de noordelijke kop van Portugal zijn. Dit omdat in oktober de winden in de Golf met name zuidwesten zijn, en het daarnaast ook nog aardig tekeer kan gaan. We gaan de pilot van Portugal meenemen en uitzoeken waar we heen gaan zeilen. Het zal een zeiltocht van 400 mijl zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
