Een uitstapje naar Andalucia

We besluiten, nu we een fijne, goedkope ligplaats hebben in Guerreiros do Rio (nog steeds op de Guadiana) een auto te huren en naar Spanje te rijden om daar de steden Sevilla, Cordoba en Granada te gaan bezoeken.
Ondertussen hebben we ook al buren gekregen die in de tussentijd dat wij weg zijn wel op Micky de kat willen passen. Voor Emma de hond hebben we ook al een oplossing want haar maken we denken we ook niet zo blij met steden. Zij gaat naar een Zwitsers bevriend echtpaar die ook op de rivier liggen met hun boot maar tevens een finca hebben in Spanje. Zij hebben ook een hond en Emma is van harte welkom om bij hen te komen logeren.

Zodoende vertrekken we eerst richting de finca van het Zwitsers echtpaar. Deze ligt net over de grens in Spanje. Emma heeft het hier duidelijk vanaf het begin al heel goed naar haar zin.
Als we dat zien kunnen we met een gerust hart doorrijden naar Sevilla. Via kronkelweggetjes die ons door de bergen leidt rijden we in de richting van Sevilla. Onderweg komen we zigeuners tegen met paard en wagen. Het landschap wat we zien is prachtig. Bergen met veel grasland en daarop weer allemaal typische bomen. Dit blijken eiken te zijn.
Tegen de middag komen we in Sevilla aan. Wat een drukte zeg. We vinden een hotel waar we voor een nacht boeken. Diezelfde dag gaan we Sevilla nog bezoeken. De enorme kathedraal, en alle andere prachtige gebouwen. ’s Avonds gaan we ergens tapas eten en we zoeken nog of we ergens kunnen eten waar ook flamenco danseressen optreden maar helaas zijn er geen restaurantjes die dit bieden.
Na zo’n dag Sevilla hebben we eigenlijk wel weer genoeg van de stad. In mijn boekje over Spanje lezen we ook dat het in Granada heel druk kan worden en daar hebben we eigenlijk heel weinig behoefte aan. We hebben meer zin om op zoek te gaan naar lekkere wijn uit de Alentejo en ook gaan we kijken of we nog ergens een ham Iberico kunnen krijgen.
We rijden na een dag Sevilla dus weer terug naar Portugal. Onderweg kopen we net voor de grensovergang een ham (die kan wel eens van pas komen als we over gaan steken). Als we de grens met Portugal gepasseerd zijn zien we al snel een teken dat we ergens wijn kunnen kopen. Hier kopen we alvast een bag in box, smaakt heerlijk.
We rijden verder de Alentejo in, er is waarachtig een wijnroute (rotas dos vinhos) uitgezet. Deze volgen we. Als we zo een halve dag gereden hebben zijn we nog niet langs een wijnboer gekomen. Vreemd op een wijnroute maar we besluiten door te zetten. Als het tegen de avond loopt besluiten we toch maar een plaats te zoeken om te overnachten.
Vlakbij Vidigueira zien we opeens een bordje staan met: “guesthouse en equestrian center”. We rijden erheen en horen dat er toevallig nog een kamer vrij is. Hier willen we wel een nachtje blijven. Er lopen honden (Bassets) rond en de paarden zijn prachtig (lusitano’s). Echt iets voor mij! Er logeert op dat moment een groep die ’s ochtends en ’s avonds les krijgen. Helaas is er geen tijd dat ik zelf ook nog een uurtje mag rijden. Is overigens een leuke plek voor mensen die een paardrijvakantie wensen in de Alentejo, ik heb hem bij de tips gezet op deze site.
’s Nachts word ik ineens wakker van een vreemd geluid in onze kamer. Het lijkt een beetje op het geknor van een varkentje. Ik denk dat ik al weet waar dit geluid vandaan komt. En jawel hoor! Op Wiro zijn kleren heeft een kleine Basset puppie (Hush Puppie) zijn plekje gevonden om de nacht op door te brengen. We hebben de deur open staan voor frisse lucht en deze ondeugd heeft hier meteen gebruik van gemaakt. We besluiten haar maar te laten liggen want de deur dicht doen is geen optie in verband met de hitte en ik vind het ook wel zielig om haar weg te jagen.
De volgende dag rijden we verder de Alentejo in richting Beja. Nu vinden we onderweg wel allerlei plekken om wijn in te slaan en dit doen wij dan ook dankbaar. Met de verjaardag van Wiro in het verschiet is dit ook geen overbodige luxe.

Terug op de boot zijn we blij weer herenigd te worden met Emma die in de tussen tijd geleerd heeft om te huilen. Heel erg grappig om te horen en te zien. Ze stamt echt af van de wolven.

Het is overigens erg warm in Portugal. We moeten de ramen goed openzetten om de wind (die er is) goed door te laten waaien. Jammer dat er dan allemaal vliegen binnenkomen. Gelukkig hebben we een naaimachine waarmee ik “vliegenhorren” maak voor over de ramen. Hiervoor gebruik ik vitrage omdat dit heel fijn is en hier zelfs de kleinste vliegjes niet doorheen komen.
Over het raam maak ik een hoes van zeil (om de zon tegen te houden) en daar naai ik de vitrage omheen, zo, dat het raam ver open kan.

Op 12 juli vieren we de verjaardag van Wiro. We nodigen mensen uit het dorp uit en ook verschillende mensen die met hun boot op de rivier liggen worden uitgenodigd. Uiteraard bak ik Limburgse vlaaien (een vruchtenvlaai en een rijstevlaai). Daarnaast maak ik zelf bitterballen. De Portugezen en de “bootmensen” vinden het heerlijk.
’s Avonds krijgen we zelfgegrilde Sardinha. En het Zwitsers stelletje wokt een heerlijke bami.
Het was weer een geslaagde verjaardag.

Nu moeten we alleen nog wachten op de nieuwe accu’s die besteld zijn in Nederland en die hier afgeleverd zouden worden. Als deze er zijn kunnen we weer verder gaan richting Marokko. Toch bevalt het ons wel om een langere periode op eenzelfde plek te liggen, we beginnen al een beetje wortel te schieten. We kennen ondertussen het hele dorp. Jammer om de rivier straks weer te verlaten want het is ons hier heel goed bevallen. Maar het zilte zout van de zee begint te trekken.