Gone with (or without) the wind

Het is alweer een tijdje geleden dat er verhalen geplaatst zijn op onze website.
Menigeen is ondertussen op de hoogte dat wij half april vanuit Charleston naar huis zijn gevlogen met het hele gezelschap (Wiro, Yasmijn, Emma en ik).

Het laatste verhaal wat ik geschreven heb is dat we in Palm Beach waren, dit dateert alweer van begin april. We zijn toen vanuit Palm Beach in een keer doorgevaren naar St. Augustine (Florida). Onderweg hebben we gelukkig goede wind die ons mooi naar St. Augustine blaast. Echter gedurende de nacht valt de wind weg en we zijn genoodzaakt op de motor verder te varen. Toch leggen we de afstand boven verwachting snel af, en om 10.00 uur pikken we een mooring op in St. Augustine. Het waait hard dus het is wel even een gemanouvreer om de mooring te pakken te krijgen maar uiteindelijk liggen we dan. St. Augustine is een heel oud vestingstadje wat Spaans aandoet. Dat kan ook wel kloppen want in 1556 stichtte Spanjaard Pedro Menendez dit stadje. Aan de drukte en de prijzen van een kop koffie is wel te merken dat het hier erg toeristisch is.
Dit doet ons dan ook al snel besluiten door te zeilen naar Fernandina Beach (noorden van Florida). Het belooft die dag wel een beetje onstuimig (thunderstorms) te worden maar dat houdt ons niet tegen te vertrekken. Wel halen we onze zeilpakken maar te voorschijn voor het geval dat…..Die hebben we overigens al een hele lange tijd niet meer gezien!! Het valt nog mee dat ze niet helemaal beschimmeld zijn, ze zien er eigenlijk nog uit als nieuw!
Het begin van de zeiltocht gaat alles goed, maar hoe verder we vorderen hoe donkerder de lucht begint te kleuren. Dat ziet er niet zo fraai uit vinden we allebei. Over de marifoon horen we van de Coastguard steeds een safety warning, maar helaas kunnen we deze niet uitluisteren want we hebben dat bewuste kanaal niet op onze Europese marifoon. We zeilen door maar reven wel alvast het grootzeil, en dat is maar goed ook, want vanuit het niets komen er 30+ knopen wind opzetten en een flinke regen en onweersbui vergezellen de wind. We zijn nu wel heel blij met onze (lelijke) tent over de kuip! Aangekomen in Fernandina Beach houdt het gelukkig op met regenen en kunnen we de omgeving en de kroeg gaan verkennen.
De dag erna varen we door naar Sy. Mary’s aan de andere kant van de baai, we hebben nu ook de grens gepasseerd met Florida en we zitten nu in Georgia. We gooien ons anker uit in St. Mary’s en gaan al snel op onderzoek uit in het dorpje. Al snel zie ik een voor mij bekend “decor”. Vroeger heb ik de serie "North and South" met enige regelmaat gezien en ook "Gone with the wind" kon en kan mij wel bekoren. In dit dorpje zien we de majestueuze eikenbomen overdekt met Spaans mos. Ook de huizen zijn typisch, houten huizen met van die prachtige veranda’s. Na een nacht geankerd te hebben hier in St. Mary’s nemen we afscheid van Ko en Marjolein waar we weer een paar daagjes mee hadden opgetrokken. Zij varen in een keer door naar Charleston en wij besluiten eerst nog naar Brunswick te gaan. De lange dagen op zee beginnen ons op te breken omdat niet alleen ik, maar ook Yasmijn zeeziek is. Ze slaapt veel onderweg, wil niet eten en heeft zelfs al een keer over moeten geven. Al met al niet zo leuk en we proberen dan door in kleine stukjes te varen uiteindelijk bij de Chesapeake Bay aan te komen om van daaruit naar huis te vliegen. We hebben namelijk besloten dat Wiro met een vriend van daaruit de boot terug gaat zeilen naar Europa. Na vier jaar (met tussendoor tripjes naar huis) aan boord te hebben geleefd vinden we het goed geweest. We hebben een geweldige tijd gehad aan boord, hebben veel gezien en beleefd, maar we besluiten dat het tijd wordt weer vaste grond onder de voeten te krijgen.
Brunswick is een dag varen. Eerst een stuk over de intracoastal en daarna over zee. Het stuk intracoastal was heel mooi. We passeren hele mooie natuurgebieden en ook een “station” voor onderzeeboten van de Amerikaanse marine. Als we dan vervolgens de zee bereiken merken we dat het hier heel ondiep is. Het lijkt wel het Ysselmeer. Hele korte golfjes, niet zo goed voor het lichamelijke welzijn van Yasmijn en mij……..Ik snel dan ook maar met haar de achterhut in en ga op bed liggen en probeer dit stuk maar zoveel mogelijk te slapen. Wiro heeft gelukkig genoeg energie om dit te handelen. Na een aantal uurtjes komen we dan uiteindelijk in de beschutting van de baai aan. De golfjes zijn weg, maar de harde wind blijft doorgaan. Gelukkig krijgen we in de haven van Brunswick een plaatsje waar we lagerwal aan kunnen leggen zodat de wind ons naar het pontoon blaast. In Brunswick besluiten we een week te blijven en een auto te huren om de omgeving te verkennen waaronder Savannah. Savannah is een prachtige oude stad, ook wel de diva van het zuiden genoemd. De stad heeft mooie oude gebouwen, maar wat wel het meest opvalt is de indeling van de stad. De stad bestaat uit allemaal vierkanten waarbij op elk kruispunt een park is aangelegd. Het is heel mooi om door de warme stad te lopen en dan steeds bij zo’n park aan te komen waar de bomen voor schaduw en verkoeling zorgen. Ook ontbreken de grote oude eikenbomen bekleed met het Spaanse mos niet aan het straatbeeld. Ik kan me zo voorstellen Scarlet O Hara en en haar Aunt Pittypat hier tegen het lijf te lopen uit de film Gone with the wind!
Na een week Brunswick besluiten we verder te varen naar Charleston. Aangekomen in Charleston blijkt dit toch eigenlijk wel een goed ehaven te zijn om de boot achter te laten. En daar Wiro eigenlijk toch wel naar huis zou moeten voor zakelijke bezigheden besluiten we om vanuit Charleston naar huis te vliegen, de boot hier te laten liggen.
Zo zit de zeilreis er voor Yasmijn, Emma en mij er ineens op. Van de ene kant is het wel gek om te vertrekken maar toch is het ook een verademing de boot (voorlopig) in te wisselen voor het vaste land!