In de ban van Tomas

Het is vrijdagmorgen 29 oktober en ik ga maar eens een weerkaartje downloaden om te zien hoeveel en wat voor wind we gaan krijgen de komende dagen. We zijn namelijk van plan om naar Bonaire te gaan, daar liggen we aan een boei die vrij dicht op de kant ligt. De wind moet dan oost, in ieder geval niet west zijn want dan liggen we met onze kant op de wal.
Ik zie op de weerkaarten dat er ten zuiden van Trinidad een rode stip zich aan het ontwikkelen is, wat nogal gepaard gaat met wat wind.
Een dag later (zaterdagochtend) horen we dat er een orkaan onze kant aan het komen is. De orkaan heeft een naam gekregen, Tomas. We weten dan al dat de orkaan naar verwachting zondag of maandag zal gaan passeren. We besluiten niet naar Bonaire te gaan maar de boot hier op het Spaanse water te verleggen, zodat we meer plaats om ons heen te hebben (met harde wind op komst is het verstandiger meer ankerketting te leggen om vaster te liggen). Als we het anker lichten horen we bij onze (naturisten) buren iemand zeggen: “gelukkig”. Tja, we lagen een beetje ongelukkig, want alle dinghies moesten bij ons langs om aan de wal te komen. En ja, we hebben ook twee hondjes aan boord, en die laten die dinghies niet zonder zich te laten horen voorbij gaan. Wijzelf werden er ook niet goed van, maarja, ’s nachts hoeven wij niet bang te zijn dat onze dinghy gestolen wordt… We noemen onze boot voortaan maar: Zwerver, with the barking dogs. Dan weten de mensen welke boot het is….. Zo moeten we “voor anker liggende” toch iets van elkaar verdragen met zijn allen. De buren hebben onze honden horen blaffen en wij keken met enige regelmaat tegen zijn klokkenspel aan. Als het nou nog een beetje een lekker ding was geweest had ik het nog niet eens erg gevonden…….… (geen foto’s van)
Verder zorgen we dat alle losse spulletjes een beetje opgeruimd zijn ter voorbereiding op Tomas, dat mochten we harde wind krijgen we niet al deze spulletjes om onze oren krijgen. De dagen daarna volgen we in spanning wat de orkaan aan het doen is. Hij slaat toe op St. Lucia en volgt zijn weg zuidwest, onze kant uit……slik. Ondertussen zien we dat andere boten ook meer ruimte op aan het zoeken zijn, die zijn zich ook aan het voorbereiden. Op de nationale radio horen we dat op Curaçao zelf een waarschuwing van kracht is. We luisteren iedere morgen op “het net” (via de marifoon contact met alle boten op het Spaanse Water) of er nog iets nieuws is omtrent de storm. Maandagmorgen horen we dat hij schijnbaar toch richting Curaçao aan het komen is maar wel in kracht afgenomen is. Er wordt nu gesproken over een tropische storm. In de loop van de avond wordt hij verwacht.
Die dag gaan we nog even met Yasmijn naar de dermatoloog, want ze zit helemaal onder de uitslag. Gelukkig is het niets ernstigs, hij zegt dat de uitslag hoogst waarschijnlijk te maken heeft met de ziekte die ze gehad heeft of een reactie op de antibiotica. Daar hoeven we ons in ieder geval niet meer ongerust over te maken. Er mag niets op en moet vanzelf overgaan.
Als de zon die avond onder is, begint het langzaam maar zeker te regenen. De regen wordt steeds feller en er komt al wat wind opzetten die ook nog eens 180 graden draait op een minuutje tijd. Het begin van de tropische storm? Naast ons horen we de motoren van een motorboot. We zien in de duisternis dat deze boot ook helemaal gedraaid is en met zijn kont bijna op de rotsen ligt. We vragen of hij hulp nodig heeft maar dit is niet het geval. Hij gooit zijn hekanker uit en zal niet meer richting rotsen gedraaid worden. Langzaam maar zeker regent het niet alleen maar begint het ook nog eens te onweren en te bliksemen. Dit soort bliksem hebben we nog nooit gezien. Gedurende enkele seconden is de hele hemel compleet verlicht, net of het daglicht is. Ik vind het angstaanjagend en ga mijn bed niet in, ik wil getuige zijn van dit natuurgeweld. Wat een regen zeg, we zijn blij dat we het zeiltje gespannen hebben om het water op te vangen voor in onze watertank. Echter op een gegeven moment begint het steeds harder te waaien dus we halen het zeiltje toch maar weg. De tank zal ondertussen toch wel aardig gevuld zijn met al die regen. Tegen 21.00 uur is het opgehouden met waaien en besluiten we toch maar richting bed te gaan. We slapen die nacht niet echt goed. We gaan er steeds uit om te kijken of alles nog in orde is. Gelukkig is dit het geval. De hondjes liggen lekker binnen, want die vonden het ook maar niets buiten. En Yasmijn? Die is overal doorheen geslapen…..
De volgende dag horen we op de radio dat het op het eiland een puinhoop is. Overal overstromingen, auto’s die worden weggespoeld, wegen die onbegaanbaar zijn, elektra uitgevallen op het halve eiand, het dak van de Albert Heijn is ingezakt, en het internet lag er ook uit.
Uit Nederland krijgen we telefoontjes van bezorgde mensen die op het nieuws iets gehoord hebben over de wantoestanden op Curaçao. Met ons is alles goed! We zijn blij dat de tropische storm op 200 kilometer ten noorden van Curacao is langsgekomen en wij enkel het staartje hebben meegekregen. De regen kunnen wij met de boot wel handelen, wij drijven immers sowieso al!
Tomas is ondertussen meer westwaarts en draait langzaam richting noorden en is in kracht toegenomen. (Die arme Haitianen krijgen weer met natuurgeweld te maken. Laten we hopen dat het allemaal mee zal gaan vallen voor hen!)
Aangezien een depressie tegen de klok in draait betekent dit dat wij westenwind zullen krijgen en natuurlijk ook de opbouw van de zee. Bonaire is dus nog altijd geen optie om heen te gaan. 12 november is onze deadline. Dan moeten wij uit Curaçao zijn uitgeklaard omdat de boot dan een jaar hier ligt. Anders moeten wij import duty’s betalen. We wachten geduldig af wat Tomas ons nog voor verrassingen gaat brengen.
Op woensdag moeten we er dan toch op uit om wat boodschapjes te doen. We rijden maar eens even richting Albert Heijn, maar die is nog steeds gesloten. Building Depot, waar Wiro nog even moest zijn was ook gesloten, het water liep daar naar buiten. De wegen waren in ieder geval weer begaanbaar.